'Hi Margo, it’s raining.’ Smst mijn Amerikaanse vriendin.
‘I can see that.’ Stuur ik terug.
‘Did you made it safe to Starbucks?’
‘Yes, I did. Me and my bike did :)’ reply ik.
‘I would come but it’s raining. I’m sorry. I see you soon.’
Mijmerend neem ik een grote slok van mijn upside down caramel macchiato. Dacht ik behoorlijk ingeburgerd te zijn, zit ik in een verlaten Starbucks.
Even later fiets ik zonder paraplu naar huis. Ik geniet van de druppels op mijn gezicht, de Hollandse lucht met zomerse temperaturen, prachtige foto-momentjes voor mij alleen en verlaten straten. Ondertussen word ik hoofdschuddend nagestaard door de paar auto’s die wel over de weg rijden. Ik zwaai vrolijk terug.
Dag 2. Nog steeds regen en miezer. De paniek is nu echt uitgebroken. Angeleno’s zeggen afspraken af, komen niet naar werk en sluiten zich het liefst op in huis. Met een organic overlevingpakket natuurlijk. Het is net zoals de combinatie van sneeuw en de NS voor Hollanders, zo een grote aversie hebben Angeleno’s tegen regen: slecht voor hun haar, de auto, de spraytan, waarvoor niet? Het verkeer neemt met 40% af, maar neemt 400% toe qua file; de kranten en nieuwszenders berichten volop over de ‘heftige regenval’ (lees: miezer) en trending topics op social media zijn #OMGrain en #RainLA. Het lijkt alsof de apocalypse is gekomen.
Een dag later – dag 3 van de regen episode in LA – besluiten Martijn en ik de auto te wassen. De regenspatjes maakten van onze gezandstraalde auto een modderbak, dus hoog tijd voor een schoonmaak. Een half uur later bestudeer ik de geur-stofzuiger uitvoerig en bedenk ik me of ik vanilla-aardbei geur ga nemen of lavendel-mint. “Ga maar weer in de auto zitten, schat.” hoor ik Martijn roepen, terwijl hij naar me toe loopt. “Ze wilden niet wisselen voor kwartjes omdat de stofzuigers en carwash gesloten zijn.” Ik kijk hem niet begrijpend aan. “Alle carwashes zijn gesloten als het regent, schijnt.” Aha, daar komt ‘I’ll take a raincheck’ vandaan. Ik kijk naar de grijze lucht. Het miezert nu al zeker een paar uur niet meer.
Dag 4. Eureka momentje. Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. De dagen van Angeleno’s zijn normaliter gevuld met zonneschijn, fijne temperaturen en geen vuiltje aan de lucht. Dus deze dagen met regen zijn ook een beetje beangstigend. De wegen zijn niet gemaakt om veel regenval te laten wegstromen en soms -heel soms- als het regent, veroorzaakt het centimeters aan water. Maar ik heb het nog niet meegemaakt.
De miezer houdt aan. En de Angelenos denken dat het einde van de wereld is gekomen. Zou zomaar een goede film kunnen zijn.
xox Margo
28.11.12
week 26: een lesje in dankbaarheid
*een satirische blog over 'Black Friday', de dag na Thanksgiving waarop menig Amerikaan zich in de schulden steekt om in de mega-uitverkoop te winkelen. In Amerika is het topic zeer actueel, aangezien steeds meer ophef is over het Amerikaanse consumptiegedrag, terwijl Thanksgiving volgens velen zou moeten gaan over dankbaarheid. Daarnaast begint de mega-uitverkoop elk jaar steeds vroeger; dit jaar al op Thanksgiving*
“Hey pa, jaja het is weer zover. Over een paar uur kom ik aan in LA. Ik kan niet wachten jou en Lisa? Is het Lisa? O, sorry Lizzy weer te zien. En de rest van de familie natuurlijk. Komen tante Suus en oom Joe ook? O, wordt het weer zo’n feest. Wie bereidt de Turkey dit jaar? Toch niet Jan he?! Getverdemme pa, die heeft het vorige keer zo verknald. Ik houd niet van dat droge vlees. Haal ‘m nu uit de oven ja. Ja, ik ben er binnen 60 minuten volgens de navigatie. Zeg, luister, de reden waarvoor ik bel is dit: nouja, het is eigenlijk een oefening van mijn therapeut, maar desalniettemin: ik wil je eens meenemen in mijn wereld, hoe IK wil dat het gaat op een dag als vandaag. Is de tafel al gedekt ja? Wat?! Met tafelschikking? Wat zeg je, liggen die witte kaartjes al op tafel? Ik doe er niet aan mee pa. Weer die nonsense. Weer verkondigen waar ik dankbaar voor ben, getverdemme. Ik doe niet mee aan die verknipte nep-dankbaarheid. We komen toch allemaal bij elkaar om te vreten? Wat heeft het nog met Thanksgiving the maken pa? Nee, ik heb al 29 jaar van mijn leven die kaartjes moeten invullen. K dankbaarheid kaartjes. Oja, dan nog wat. Kunnen we om 6 uur stoppen met gezellig doen? Ik moet namelijk naar de Best Buy toe. Ja, pa, ze beginnen dit jaar om 8 uur en ik wil er op tijd zijn. Wat?! Consumeerdrang? Pa, weet je hoeveel dollars ik kan uitsparen? Nee, pa, Black Friday begint allang niet meer op vrijdag maar op donderdagavond. Sjonge, man, ga eens met je tijd mee. Ik heb ook nog wat bonnen uitgeknipt waardoor ik extra korting krijg. Van die coupondingen ja, die ma vroeger in een potje bij elkaar hield. Dan kan ik op die nieuwste Sony tv, 40 inch, 50 procent plus 20 procent discount krijgen. Ja hoor pa, ga jij maar mooi je spullen kopen voor de volle pot. Ik pak het allemaal anders aan pa. Mijn leven gaat niet worden zoals het jouwe. Zit naast de Best Buy trouwens niet de Victoria’s Sectret? Ja?! Hoe weet jij dat man. Hoe oud is Lizzie eigenlijk? Wat. Niet normaal, pa. Nouja, bij de Victoria’s Secret is er een discount van 40 procent op hele setjes. Dus daar moet ik heen. Ik ga geen minuut langer dan 6 uur vanavond aan die tafel zitten pa. He getverdemme, waarom ben ik uberhaupt dit hele eind komen rijden. Wat een armoede op de weg, die drukte. Shit, ik sta in de file nu. In ieder geval, dat vreten van vandaag vind ik nogal middeleeuws. Waarom doen we hier uberhaput aan mee? Geef mij maar een lekkere dag in de airco, zonder zonlicht, in winkels met de nieuwste producten en vette kortingen. Ik ben niet sarcastisch pa. Wacht even, wissellijntje.
Ja, ik ben het weer pa. Mike belde net – Mike? Mijn beste vriend Pa. Sjonge, man. In ieder geval, Mike is afdelingshoofd van de mobiele apparaten van Best Buy. Als ik nu kom, krijg ik 50 procent pre-korting als maatje van een personeelslid en heb ik nog alle keuze. Wat een deal. Dus pa, ik sla Thanksgiving dit jaar over. Sjemig wat een opluchting om dit gezegd te hebben. Sla ik dat hele vreetfestijn dit jaar over en is het op donderdag al Black Friday voor mij. Lekker inkopen doen. Happy thankgiving pa.”
xox Margo
“Hey pa, jaja het is weer zover. Over een paar uur kom ik aan in LA. Ik kan niet wachten jou en Lisa? Is het Lisa? O, sorry Lizzy weer te zien. En de rest van de familie natuurlijk. Komen tante Suus en oom Joe ook? O, wordt het weer zo’n feest. Wie bereidt de Turkey dit jaar? Toch niet Jan he?! Getverdemme pa, die heeft het vorige keer zo verknald. Ik houd niet van dat droge vlees. Haal ‘m nu uit de oven ja. Ja, ik ben er binnen 60 minuten volgens de navigatie. Zeg, luister, de reden waarvoor ik bel is dit: nouja, het is eigenlijk een oefening van mijn therapeut, maar desalniettemin: ik wil je eens meenemen in mijn wereld, hoe IK wil dat het gaat op een dag als vandaag. Is de tafel al gedekt ja? Wat?! Met tafelschikking? Wat zeg je, liggen die witte kaartjes al op tafel? Ik doe er niet aan mee pa. Weer die nonsense. Weer verkondigen waar ik dankbaar voor ben, getverdemme. Ik doe niet mee aan die verknipte nep-dankbaarheid. We komen toch allemaal bij elkaar om te vreten? Wat heeft het nog met Thanksgiving the maken pa? Nee, ik heb al 29 jaar van mijn leven die kaartjes moeten invullen. K dankbaarheid kaartjes. Oja, dan nog wat. Kunnen we om 6 uur stoppen met gezellig doen? Ik moet namelijk naar de Best Buy toe. Ja, pa, ze beginnen dit jaar om 8 uur en ik wil er op tijd zijn. Wat?! Consumeerdrang? Pa, weet je hoeveel dollars ik kan uitsparen? Nee, pa, Black Friday begint allang niet meer op vrijdag maar op donderdagavond. Sjonge, man, ga eens met je tijd mee. Ik heb ook nog wat bonnen uitgeknipt waardoor ik extra korting krijg. Van die coupondingen ja, die ma vroeger in een potje bij elkaar hield. Dan kan ik op die nieuwste Sony tv, 40 inch, 50 procent plus 20 procent discount krijgen. Ja hoor pa, ga jij maar mooi je spullen kopen voor de volle pot. Ik pak het allemaal anders aan pa. Mijn leven gaat niet worden zoals het jouwe. Zit naast de Best Buy trouwens niet de Victoria’s Sectret? Ja?! Hoe weet jij dat man. Hoe oud is Lizzie eigenlijk? Wat. Niet normaal, pa. Nouja, bij de Victoria’s Secret is er een discount van 40 procent op hele setjes. Dus daar moet ik heen. Ik ga geen minuut langer dan 6 uur vanavond aan die tafel zitten pa. He getverdemme, waarom ben ik uberhaupt dit hele eind komen rijden. Wat een armoede op de weg, die drukte. Shit, ik sta in de file nu. In ieder geval, dat vreten van vandaag vind ik nogal middeleeuws. Waarom doen we hier uberhaput aan mee? Geef mij maar een lekkere dag in de airco, zonder zonlicht, in winkels met de nieuwste producten en vette kortingen. Ik ben niet sarcastisch pa. Wacht even, wissellijntje.
Ja, ik ben het weer pa. Mike belde net – Mike? Mijn beste vriend Pa. Sjonge, man. In ieder geval, Mike is afdelingshoofd van de mobiele apparaten van Best Buy. Als ik nu kom, krijg ik 50 procent pre-korting als maatje van een personeelslid en heb ik nog alle keuze. Wat een deal. Dus pa, ik sla Thanksgiving dit jaar over. Sjemig wat een opluchting om dit gezegd te hebben. Sla ik dat hele vreetfestijn dit jaar over en is het op donderdag al Black Friday voor mij. Lekker inkopen doen. Happy thankgiving pa.”
xox Margo
14.11.12
week 24: koffie bestellen voor gevorderden
De koffiearoma’s zweven mijn neus in terwijl ik het complexe menubord bestudeer. “Hello, how are you? How can I help you?” vraagt het kleine meisje met donkere paardenstaart en grote glimlach. Ik schrik. Moet ik nu al bestellen? “Fine, thanks” mompel ik. “I would like to have a.. uhm.. a… uhm.. cappuccino, please.” Zo’n groot menu maakt me weinig creatief. “Do you want organic beans or regular beans?” “Ehm, organic? Please?” Het meisje drukt als een razende op haar touchscreen. “What sort of milk do you want?” Mijn hoofd tolt. Ik zei toch gewoon een cappuccino? Ik kijk haar vragend aan. Ze zucht. “Do you want almond milk, skinny milk, vanilla milk, soy milk or regular milk?” Hoe moet ik nou weten wat ik lekker vind? “Soy milk, please.” Ik pak mijn portomonnee, gereed om af te rekenen. “M’am?” Ik kijk van mijn tas naar het meisje. “How would you like your soy milk?” “What do you mean?!” “Do you want light or regular?” Mijn hoofd kleurt, mijn oksels klotsen. “Ehm, make it regular.”
Terwijl ik wacht op mijn bestelling vraag ik me af waarom koffie bestellen in de US zo verschrikkelijk gecompliceerd is. Want een ding is zeker: gewone koffies zijn hier uit. En de meest bijzondere koffie creaties, compleet zelf samengesteld, zijn hartstikke in. En dat maakt voor mij het hele koffie bestellen een vervelende gebeurtenis. Het liefste zou ik namelijk van alle bijzondere koffie creaties een nipje willen nemen, om alle smaakjes over mijn tong te laten rollen. Want als puntje bij paaltje komt durf ik niets nieuws te bestellen. Ik ben bang. Ik voel me geintimeerd en een nerd. Snel nou dat de barista me gaat uitlachen? Of ik geen antwoord kan geven op een van de vragen over alle extraatjes die ik in mijn koffie kan nemen?!
Ik zou het liefste één van die Angeleno’s willen zijn, die zonder blikken of blozen zijn of haar favoriete drankje besteld. Zoals mijn Amerikaanse vriendinnen. We zijn nog niet zo dik bevriend dat ik ze kan vragen of ik een slokje mag van hun koffie creaties. Maar die dag komt vast, ik weet het zeker.
Een paar dagen later bied ik mijn Amerikaanse vriendin met liefdesverdriet aan om een koffie voor haar te halen, en die even langs haar huis te brengen. De moed zakt me in de schoenen als ik haar smsje lees. “Oh, Margo, you are a darling. Yes, please: venti 1 pump caramel, 1 pump white mocha, 2 scoops vanilla bean powder, extra ice frappuchino with 2 shots poured over the top with caramel drizzle under.” Met bonkend hart loop ik de Starbucks binnen. “Hey, how can I help you?” vraagt de aardige jongeman met een groen schort en petje. Ik verlicht het schermpje van mijn telefoon die ik krampachtig in mijn handen houd en lees stotterend het smsje voor. “Is that an actual drink?” voeg ik er schaapachtig aan toe. De jongeman kijkt me fronsend aan en vraagt me of ik er nog whipped cream bij wil. Ik schud maar van nee.
xox Margo
Terwijl ik wacht op mijn bestelling vraag ik me af waarom koffie bestellen in de US zo verschrikkelijk gecompliceerd is. Want een ding is zeker: gewone koffies zijn hier uit. En de meest bijzondere koffie creaties, compleet zelf samengesteld, zijn hartstikke in. En dat maakt voor mij het hele koffie bestellen een vervelende gebeurtenis. Het liefste zou ik namelijk van alle bijzondere koffie creaties een nipje willen nemen, om alle smaakjes over mijn tong te laten rollen. Want als puntje bij paaltje komt durf ik niets nieuws te bestellen. Ik ben bang. Ik voel me geintimeerd en een nerd. Snel nou dat de barista me gaat uitlachen? Of ik geen antwoord kan geven op een van de vragen over alle extraatjes die ik in mijn koffie kan nemen?!
Ik zou het liefste één van die Angeleno’s willen zijn, die zonder blikken of blozen zijn of haar favoriete drankje besteld. Zoals mijn Amerikaanse vriendinnen. We zijn nog niet zo dik bevriend dat ik ze kan vragen of ik een slokje mag van hun koffie creaties. Maar die dag komt vast, ik weet het zeker.
Een paar dagen later bied ik mijn Amerikaanse vriendin met liefdesverdriet aan om een koffie voor haar te halen, en die even langs haar huis te brengen. De moed zakt me in de schoenen als ik haar smsje lees. “Oh, Margo, you are a darling. Yes, please: venti 1 pump caramel, 1 pump white mocha, 2 scoops vanilla bean powder, extra ice frappuchino with 2 shots poured over the top with caramel drizzle under.” Met bonkend hart loop ik de Starbucks binnen. “Hey, how can I help you?” vraagt de aardige jongeman met een groen schort en petje. Ik verlicht het schermpje van mijn telefoon die ik krampachtig in mijn handen houd en lees stotterend het smsje voor. “Is that an actual drink?” voeg ik er schaapachtig aan toe. De jongeman kijkt me fronsend aan en vraagt me of ik er nog whipped cream bij wil. Ik schud maar van nee.
xox Margo
31.10.12
week 22: Halloween, gezellig
“I will hunt you down.” Ik schrik van mijn lieve Amerikaanse vriendin die een angstaanjagende stem opzet. Met haar gemanicuurde handen vouwt ze de kaart met een bebloed clownsgezicht en horror tekst erop weer dicht. “Isn’t that hilarious?! I got it from that guy I am dating!” grinnikt ze. Ik pers er een glimlach uit.
Het is Halloween. Je weet wel, dat ene feest waarbij kinderen langs de deuren gaan en Trick or Treat roepen (wat betekent dat je of snoep geeft [de treat] of dat je huis wordt bekogeld met wc rollen of eieren [de trick]). In het teken van Halloween worden huizen versierd met lijken, grafstenen, spinnen en ongedierte. En met talloze bewegende spoken en zombies natuurlijk.
Enkele weken geleden werd ik geintroduceerd aan het fenomeen Halloween in LA. Het was tijdens een nietsvermoedende avond in de bioscoop waar wij wekelijks komen om de nieuwste actie- of speelfilms te bekijken. Zoals altijd waren we ruim op tijd om te genieten van mijn stiekeme verslaving: het zien van de nieuwste filmtrailers. Na de reclames ging ik dus ook vol verwachting klaarzitten voor mijn favoriete gedeelte en maande iedereen tot stilte. Met een grote grijns wachtte ik op de nieuwste trailer. Opeens werd een onheilspellend muziekje afgespeeld terwijl op het grote scherm ‘the following preview has been approved for all audiences’ werd geprojecteerd. Ik glimlachte en verlangde naar de nieuwste James Bond trailer. Snaren maakten een angstaanjagend geluid en opeens stond daar een meisje in beeld met bloeddoorlopen ogen. Mijn popcorn viel uit mijn handen terwijl ik bij Martijn op schoot sprong. Bleek dat er in de maand oktober alleen nog maar doodenge trailers van horrorfilms vertoond werden, in het kader van Halloween. Vanaf dat moment ben ik maar even niet meer naar de bios geweest.
En zo wilde het feit dat de best versierde Halloween-straat van Los Angeles een paar straten verwijderd is van de onze. Na een grondige inspectie van mijzelf door een keer overdag met de auto er doorheen te rijden EN een keer na zonsondergang met de auto er doorheen te rijden, was het dan tijd om samen met manlief en een stoere vriendin lopend het straatje te verkennen. In het pikkedonker natuurlijk. Al struikelend over de grafstenen in de gazons en schrikkend van onverwachte bewegingen van zombies achter ramen en in de bomen komen we uit bij het spektakel: een huis omgetoverd tot doodeng spookhuis; vol zombies, zwevende spoken, de meest angstige figuren uit elke bekende horrorfilm en meer. “So, why do you do this?” vraag ik de man die in zombie outfit druk is met het de finishing touch van zijn huis. “Well, for fun. And it’s a competition ofcourse. You think we can beat them?” Bloedserieus wijst hij naar een doodeng huis aan de overkant van de straat. Rillingen lopen over mijn lijf.
‘Gelukkig’ gaf mijn vriendin - van het Halloweenkaartje - een waardevolle tip: “If you stab a ghost and it starts bleeding, likely it was someone in a costume. If you stab a ghost and nothing happens, RUN!” Ik lachte als een boer met kiespijn.
Happy Holloween.
xox Margo
Het is Halloween. Je weet wel, dat ene feest waarbij kinderen langs de deuren gaan en Trick or Treat roepen (wat betekent dat je of snoep geeft [de treat] of dat je huis wordt bekogeld met wc rollen of eieren [de trick]). In het teken van Halloween worden huizen versierd met lijken, grafstenen, spinnen en ongedierte. En met talloze bewegende spoken en zombies natuurlijk.
Enkele weken geleden werd ik geintroduceerd aan het fenomeen Halloween in LA. Het was tijdens een nietsvermoedende avond in de bioscoop waar wij wekelijks komen om de nieuwste actie- of speelfilms te bekijken. Zoals altijd waren we ruim op tijd om te genieten van mijn stiekeme verslaving: het zien van de nieuwste filmtrailers. Na de reclames ging ik dus ook vol verwachting klaarzitten voor mijn favoriete gedeelte en maande iedereen tot stilte. Met een grote grijns wachtte ik op de nieuwste trailer. Opeens werd een onheilspellend muziekje afgespeeld terwijl op het grote scherm ‘the following preview has been approved for all audiences’ werd geprojecteerd. Ik glimlachte en verlangde naar de nieuwste James Bond trailer. Snaren maakten een angstaanjagend geluid en opeens stond daar een meisje in beeld met bloeddoorlopen ogen. Mijn popcorn viel uit mijn handen terwijl ik bij Martijn op schoot sprong. Bleek dat er in de maand oktober alleen nog maar doodenge trailers van horrorfilms vertoond werden, in het kader van Halloween. Vanaf dat moment ben ik maar even niet meer naar de bios geweest.
En zo wilde het feit dat de best versierde Halloween-straat van Los Angeles een paar straten verwijderd is van de onze. Na een grondige inspectie van mijzelf door een keer overdag met de auto er doorheen te rijden EN een keer na zonsondergang met de auto er doorheen te rijden, was het dan tijd om samen met manlief en een stoere vriendin lopend het straatje te verkennen. In het pikkedonker natuurlijk. Al struikelend over de grafstenen in de gazons en schrikkend van onverwachte bewegingen van zombies achter ramen en in de bomen komen we uit bij het spektakel: een huis omgetoverd tot doodeng spookhuis; vol zombies, zwevende spoken, de meest angstige figuren uit elke bekende horrorfilm en meer. “So, why do you do this?” vraag ik de man die in zombie outfit druk is met het de finishing touch van zijn huis. “Well, for fun. And it’s a competition ofcourse. You think we can beat them?” Bloedserieus wijst hij naar een doodeng huis aan de overkant van de straat. Rillingen lopen over mijn lijf.
‘Gelukkig’ gaf mijn vriendin - van het Halloweenkaartje - een waardevolle tip: “If you stab a ghost and it starts bleeding, likely it was someone in a costume. If you stab a ghost and nothing happens, RUN!” Ik lachte als een boer met kiespijn.
Happy Holloween.
xox Margo
1.10.12
week 19: auto rijden in LA
"How do you like LA?" vroeg de prachtige jonge vrouw me, in een club waar ik maanden geleden aan het bijkomen was van mijn eerste week in LA. "Well,” antwoordde ik, nog gejetlagd en gecultuurshocked “its amazing- the weather, the ocean, friendly people, so many things to do." Ik vroeg me af of ik overtuigend genoeg was. Gelukkig knikte ze instemmend. Ik wist op dat moment zeker dat ze een model was. "Oh and Margo, traffic. Oh my gosh. It’s so bad." Ik knikte, terwijl ik een grote slok nam van mijn wodka-lemon. Ik had geen benul waar ze het over had en zweeg over mijn fiets-fetish. Want zo waren mijn eerste weken in LA: ik fietste van hot naar her, het leek mijn nieuwste, fijnste hobby. Totdat ik een tree flesjes water wilde meenemen van de supermarkt, ik er na een fietsrit uitzag als verzopen kat en het zweet niet meer uit mijn jurkjes te wassen was. Ik besloot dike vrienden te worden met onze Volkswagen Jetta.
Maar ik weet het nu: Traffic. Het verkeer. Als je niet meer weet wat te zeggen tegen een Angeleno dan hoef je slechts "traffic" te zeggen en iedereen begint te zuchten, kreunen en verhalen te vertellen. Wat allemaal behoorlijk bonding-werkend is!
Angeleno’s zijn zo obsessed met verkeer dat precies twee weken geleden, toen hier de allergrootste snelweg dichtging voor uitbreiding, de dagen officieel werden omgedoopt tot ‘CARmaggadon’. Och en wee, iedereen had het erover: de sluiting van de 405. The four o five, the oartha van alle snelwegen; de grootste van de drie snelwegen die door LA heenlopen. “Do you wanna know why they call it the 405?” vroeg een vriend ons laatst. Ik keek hem niet begrijpend aan. “Because we go 4 or 5 miles per hour and it takes you 4 or 5 hours to get where you're going.”
Op de LA-wegen heerst dagelijks file tussen 07.00 uur en 10.00 uur en bijna stilstaand verkeer tussen 15.00 uur en 19.00 uur. “I do not know why they call it rush hour. It is more than an hour and there is no rushing, that's for sure.” Voegde onze vriend eraan toe. Ondanks Carmaggadon dacht ik, hoe erg kon het zijn? - en bezocht mijn vriendin in Hollywood. Qua afstand een ritje van Amsterdam RAI naar Utrecht, maximaal 30 minuten.
Ik deed tweeeneenhalf uur over.
Want tja, LA kent geen effectief openbaar vervoer systeem. De bus fungeert als goedmakertje van de overheid om toch 'iets' aan te bieden, maar de bus staat – natuurlijk! – ook in de file. De busbaan moet nog uitgevonden worden maar wat ons bijzonder vrolijk stemde was dit: de carpoollane. Op de snelwegen zijn het de één, en als je mazzel hebt twee extra banen om op te rijden als je met twee of meer personen in de auto zit. Terwijl de rest van LA in de file staat zoeven wij over de carpoollane. Zwaaiend naar de zuchtende en kreunende mensen naast ons. Op sommige stukjes snelweg, dan.
En zoals het leven hier in LA is: elk nadeel heeft zn voordeel en omgekeerd. Zo was het twee weken geleden de allerschoonste dag van het jaar, de luchtvervuiling was met 87% verminderd. En gisteren nog, stond LA weer op zijn kop, ditmaal uit blijdschap. Space shuttle Endeavour (en-de-vor) werd over de straten van LA vervoerd omdat een museum het stuk heeft gekocht. Voor 10 miljoen dollar. Alles is hier mogelijk! Ik zeg, OMG, this is so a-ma-zing!
xox Margo
Maar ik weet het nu: Traffic. Het verkeer. Als je niet meer weet wat te zeggen tegen een Angeleno dan hoef je slechts "traffic" te zeggen en iedereen begint te zuchten, kreunen en verhalen te vertellen. Wat allemaal behoorlijk bonding-werkend is!
Angeleno’s zijn zo obsessed met verkeer dat precies twee weken geleden, toen hier de allergrootste snelweg dichtging voor uitbreiding, de dagen officieel werden omgedoopt tot ‘CARmaggadon’. Och en wee, iedereen had het erover: de sluiting van de 405. The four o five, the oartha van alle snelwegen; de grootste van de drie snelwegen die door LA heenlopen. “Do you wanna know why they call it the 405?” vroeg een vriend ons laatst. Ik keek hem niet begrijpend aan. “Because we go 4 or 5 miles per hour and it takes you 4 or 5 hours to get where you're going.”
Op de LA-wegen heerst dagelijks file tussen 07.00 uur en 10.00 uur en bijna stilstaand verkeer tussen 15.00 uur en 19.00 uur. “I do not know why they call it rush hour. It is more than an hour and there is no rushing, that's for sure.” Voegde onze vriend eraan toe. Ondanks Carmaggadon dacht ik, hoe erg kon het zijn? - en bezocht mijn vriendin in Hollywood. Qua afstand een ritje van Amsterdam RAI naar Utrecht, maximaal 30 minuten.
Ik deed tweeeneenhalf uur over.
Want tja, LA kent geen effectief openbaar vervoer systeem. De bus fungeert als goedmakertje van de overheid om toch 'iets' aan te bieden, maar de bus staat – natuurlijk! – ook in de file. De busbaan moet nog uitgevonden worden maar wat ons bijzonder vrolijk stemde was dit: de carpoollane. Op de snelwegen zijn het de één, en als je mazzel hebt twee extra banen om op te rijden als je met twee of meer personen in de auto zit. Terwijl de rest van LA in de file staat zoeven wij over de carpoollane. Zwaaiend naar de zuchtende en kreunende mensen naast ons. Op sommige stukjes snelweg, dan.
En zoals het leven hier in LA is: elk nadeel heeft zn voordeel en omgekeerd. Zo was het twee weken geleden de allerschoonste dag van het jaar, de luchtvervuiling was met 87% verminderd. En gisteren nog, stond LA weer op zijn kop, ditmaal uit blijdschap. Space shuttle Endeavour (en-de-vor) werd over de straten van LA vervoerd omdat een museum het stuk heeft gekocht. Voor 10 miljoen dollar. Alles is hier mogelijk! Ik zeg, OMG, this is so a-ma-zing!
xox Margo
17.9.12
week 17: cultuurshock in Nederland
De blonde, volle dame voor me slaakt een diepe zucht. "De kassa slaat het niet aan." Ze kijkt me vragend aan. Ik kijk vragend terug. "Je moet deze afrekenen bij de Hunkemoller kassa." Ze schuift de slipjes naar me toe. "Ik zou ze graag hier willen kopen, mevrouw, de Hunkemoller kassa is dicht." zeg ik. Ik kijk haar vriendelijk aan. "JANNIEE!?" schreeuwt ze over mijn schouder door de winkel heen. Jannie komt met hangende schouders aangelopen. "Ja?" haar mond blijft een beetje openstaan. "Deze mevrouw beweert dat je met vijf van déze (ze houdt mijn ondergoed boven haar hoofd) de vijfde gratis krijgt. Maar de kassa scant het niet. Kun je effe kijken?" Jannie laat haar blik kritisch over me heen glijden. Ze knikt en sjokt naar de lingerieafdeling. Enkele minuten later loop ik met een rood hoofd en plastic tasje inclusief vijf slipjes voor de prijs van vier langs de rij van zuchtende mensen achter me.
's Avonds is de verjaardag van een vriendin. Haar man ploft naast me neer. "Zoo.... dus jij zit in LA, hè!" Ik knik. De donkere kringen onder zijn diep liggende ogen vallen me nu pas op. "Enne, wat doe jij daar dan de hele dag? Je vervelen op de bank?" Hij kijkt me spottend aan. Ik trek mijn wenkbrauw op, al besef ik me dat mijn frons verdwijnt in mijn pony.
Ik denk terug aan mijn eerste dag in LA, enkele maanden geleden. Ik las de tientallen kaarten die familie, vrienden en collega's me gaven. Tranen. Waar zijn al die lieve mensen? Ik wil werken. Belangrijk zijn. Grote beslissingen maken. Wat moet ik in dit plastic-fantastic oord? Mensen met nephaar, neptanden, neptieten en neplijfen? Waar kan ik werken? Het blijkt dat ik niet kan werken. Ik heb geen werkvisum. Ik heb geen vrienden. Ik heb hier niets. God, wat heb ik gedaan! Mijn succevolle baan, mijn fijne woning, mijn gigantische sociale leven. Mijn iPhone is stil. Doodstil. Urenlang geen verkeer. Ik bijt nagels, kijk tot vervelens toe alle foto’s van vrienden van vrienden van vrienden op facebook. De tweede week alleen zet ik de knop om. Ik ben verdorie Margo! Ik kan dit. Ik ga er alles uithalen. Ik maak nieuwe vrienden in LA, ontdek de mooiste plekjes van de stad, schrijf totdat mijn vingers er pijn van doen, richt het huis in, freelance, maak meer vrienden en vind een baan als vrijwilliger. Ik ben dolgelukkig! Tot ik weer een paar weken in Nederland ben voor vakantie en die ene terugkerende vraag me weer terug slingert in het brein van menig Hollander.
Hij kijkt me vragend aan. “Komen jullie dan snel in Nederland wonen? Ik bedoel, jij zit de hele dag thuis op de bank. Dat is toch ook niks?” Mijn ring knelt in de vuist die ik bal in mijn linker hand. Hij kan het niet helpen, hij weet niet dat deze vraag mij inmiddels vier keer is gesteld. Ik slik het door. Maar het komt niet verder dan het einde van mijn tong. "Wat denk jij?" zeg ik boos. "Wat denk jij zelf? Dat ik huilend op de bank zit, voor de tweede keer seizoen 5 van Greys Anatomy en seizoen 3 van Desperate Housewives aan het kijken ben? Dat het huis blinkt van mijn ijver met de poetsdoekjes? Ja! Jullie bekrompen, veroordelende Hollanders denken het. Maar nee, dat is wat JIJ zou doen. Jij zou de stap niet eens durven wagen. Alles opzeggen en zomaar een sprong in het diepe wagen. Nee, jij arrogante vraagsteller, jij zit op de bank je te vernikkelen aan Games en Grenzeloos Verliefd en te zeggen dat jij dat heus ook durft en tegelijkertijd het arme kind in de uitzending veroordeelt: ‘Had je toch kunnen weten, als je naar zo'n land gaat?’ Waar haal jij het lef vandaan om alles en iedereen te veroordelen?” Hij kijkt me glazig aan.
Een momentje zelfreflectie. Wat. Heb. Ik. Gezegd. Ik klok mijn Prosecco achterover en begeef me naar de keuken. Ik verlang naar LA. In mijn hoofd bedenk ik het snode plan om iedereen die Heeel Leuk is in Nederland te verhuizen naar LA. Maarja, dat gaat niet zomaar.
Dus daaaag agenda-cultuur, bumperklevers, klein landje, waar je overal naar toe kunt fietsen maar waar je hoofd boven het maaiveld wordt afgehakt, waar labeltjes plakken een nationale hobby is en service onbekend is! Ik ben voorlopig weer in LA!
xox Margo
's Avonds is de verjaardag van een vriendin. Haar man ploft naast me neer. "Zoo.... dus jij zit in LA, hè!" Ik knik. De donkere kringen onder zijn diep liggende ogen vallen me nu pas op. "Enne, wat doe jij daar dan de hele dag? Je vervelen op de bank?" Hij kijkt me spottend aan. Ik trek mijn wenkbrauw op, al besef ik me dat mijn frons verdwijnt in mijn pony.
Ik denk terug aan mijn eerste dag in LA, enkele maanden geleden. Ik las de tientallen kaarten die familie, vrienden en collega's me gaven. Tranen. Waar zijn al die lieve mensen? Ik wil werken. Belangrijk zijn. Grote beslissingen maken. Wat moet ik in dit plastic-fantastic oord? Mensen met nephaar, neptanden, neptieten en neplijfen? Waar kan ik werken? Het blijkt dat ik niet kan werken. Ik heb geen werkvisum. Ik heb geen vrienden. Ik heb hier niets. God, wat heb ik gedaan! Mijn succevolle baan, mijn fijne woning, mijn gigantische sociale leven. Mijn iPhone is stil. Doodstil. Urenlang geen verkeer. Ik bijt nagels, kijk tot vervelens toe alle foto’s van vrienden van vrienden van vrienden op facebook. De tweede week alleen zet ik de knop om. Ik ben verdorie Margo! Ik kan dit. Ik ga er alles uithalen. Ik maak nieuwe vrienden in LA, ontdek de mooiste plekjes van de stad, schrijf totdat mijn vingers er pijn van doen, richt het huis in, freelance, maak meer vrienden en vind een baan als vrijwilliger. Ik ben dolgelukkig! Tot ik weer een paar weken in Nederland ben voor vakantie en die ene terugkerende vraag me weer terug slingert in het brein van menig Hollander.
Hij kijkt me vragend aan. “Komen jullie dan snel in Nederland wonen? Ik bedoel, jij zit de hele dag thuis op de bank. Dat is toch ook niks?” Mijn ring knelt in de vuist die ik bal in mijn linker hand. Hij kan het niet helpen, hij weet niet dat deze vraag mij inmiddels vier keer is gesteld. Ik slik het door. Maar het komt niet verder dan het einde van mijn tong. "Wat denk jij?" zeg ik boos. "Wat denk jij zelf? Dat ik huilend op de bank zit, voor de tweede keer seizoen 5 van Greys Anatomy en seizoen 3 van Desperate Housewives aan het kijken ben? Dat het huis blinkt van mijn ijver met de poetsdoekjes? Ja! Jullie bekrompen, veroordelende Hollanders denken het. Maar nee, dat is wat JIJ zou doen. Jij zou de stap niet eens durven wagen. Alles opzeggen en zomaar een sprong in het diepe wagen. Nee, jij arrogante vraagsteller, jij zit op de bank je te vernikkelen aan Games en Grenzeloos Verliefd en te zeggen dat jij dat heus ook durft en tegelijkertijd het arme kind in de uitzending veroordeelt: ‘Had je toch kunnen weten, als je naar zo'n land gaat?’ Waar haal jij het lef vandaan om alles en iedereen te veroordelen?” Hij kijkt me glazig aan.
Een momentje zelfreflectie. Wat. Heb. Ik. Gezegd. Ik klok mijn Prosecco achterover en begeef me naar de keuken. Ik verlang naar LA. In mijn hoofd bedenk ik het snode plan om iedereen die Heeel Leuk is in Nederland te verhuizen naar LA. Maarja, dat gaat niet zomaar.
Dus daaaag agenda-cultuur, bumperklevers, klein landje, waar je overal naar toe kunt fietsen maar waar je hoofd boven het maaiveld wordt afgehakt, waar labeltjes plakken een nationale hobby is en service onbekend is! Ik ben voorlopig weer in LA!
xox Margo
13.8.12
week 12: door dik en dun
'Six Weeks to OMG: Get Skinnier Than All Your Friends!' De boekenstapel torent trots boven alle andere boeken uit. Een meisje grist het bovenste exemplaar gretig van de stapel. Ik tik Martijn aan terwijl hij een ander boek bestudeert. "Moet je nou zien, hilarisch!" en ik sla de eerste bladzijden open. We lachen omdat er nu een heel goede grap gaat komen. Toch?
Nee. Dit boek is serieus. Bloedserieus. The medical community think you shouldn’t read this book. Your parents might think you shouldn’t read this book. Perhaps even your friends think you shouldn’t read this book. And you’re still reading? Good job! It’s your life. En zo, in één zin omhelst de auteur van het boek het leven in Los Angeles. Het is jouw leven. Van niemand anders. Martijn schudt zijn hoofd en bladert verder in een ander boek. Ik kijk vluchtig om me heen. Hangt er niet toevallig een candid camera om mijn reactie op te nemen? Een meisje met lang, blond haar, gebruinde huid en ielige beentjes fluistert me toe "I continue doing it. It WORKS."
Mijn soms wat beperkte Nederlandse brein kan het maar moeilijk bevatten. Echt alles is hier anders. En hoe ongewoner, hoe beter. De Angeleno's (inwoners van LA) zijn of Heel dun, of Heel dik. Of je sport excessief of je sport niet. Het is goedkoper om fastfood te bestellen dan zelf een makkelijk maaltje te bereiden. Of je bent altijd aan het werk, of je hebt zoveel geld dat je nooit hoeft te werken. Het is jouw leven. Waar we in Nederland graag binnen de lijnen kleuren is hier alles mogelijk. Geen regels, geen beperkingen, geen veroordelingen. LA is de plek om jezelf her-uit te vinden. Het is jouw leven.
De volgende ochtend ontbijt ik met een groepje nieuwe Amerikaanse vriendinnen. Opeens valt het me op. Ik ben hier de enige die eet! Ik scan stiekem de boekenkast of ik het rood-witte OMG boek zie staan. "Girls.. I need some advice." Mijn prachtige blonde vriendin, die net haar eerste kindje heeft gekregen en er verbazingwekkend slank uitziet vraagt ons hoe ze wat kilo's kan kwijt raken. Ik verslik me bijna in mijn framboosje. Mijn vriendinnen rechten hun rug en buigen zich gezusterlijk over de tafel heen. "Well, start with exercising, everytime you eat something." Mijn mond valt open van verbazing. "You should try taking 15 minute cold baths weekly, my friend told me the other day." voegt een andere vriendin eraan toe. Demonstratief zet ik mijn koffiemok met volle melk (ook al een no-no-er) op tafel neer. "Girls, come on!" roep ik uit, "You all look amazing. Stop those crazy diets! Start living. Start eating!" Vier paar ogen kijken me vol onbegrip aan.
Een paar dagen later sta ik in dezelfde boekhandel. Ik blader het boek nogmaals door. De basisregels: sla het ontbijt over, doe vooral niet aan vruchtenshakes of snacks en neem wekelijks een koud bad. Het enige wat ik kan denken is: OMG. Eat this book instead of reading it.
xox Margo
Nee. Dit boek is serieus. Bloedserieus. The medical community think you shouldn’t read this book. Your parents might think you shouldn’t read this book. Perhaps even your friends think you shouldn’t read this book. And you’re still reading? Good job! It’s your life. En zo, in één zin omhelst de auteur van het boek het leven in Los Angeles. Het is jouw leven. Van niemand anders. Martijn schudt zijn hoofd en bladert verder in een ander boek. Ik kijk vluchtig om me heen. Hangt er niet toevallig een candid camera om mijn reactie op te nemen? Een meisje met lang, blond haar, gebruinde huid en ielige beentjes fluistert me toe "I continue doing it. It WORKS."
Mijn soms wat beperkte Nederlandse brein kan het maar moeilijk bevatten. Echt alles is hier anders. En hoe ongewoner, hoe beter. De Angeleno's (inwoners van LA) zijn of Heel dun, of Heel dik. Of je sport excessief of je sport niet. Het is goedkoper om fastfood te bestellen dan zelf een makkelijk maaltje te bereiden. Of je bent altijd aan het werk, of je hebt zoveel geld dat je nooit hoeft te werken. Het is jouw leven. Waar we in Nederland graag binnen de lijnen kleuren is hier alles mogelijk. Geen regels, geen beperkingen, geen veroordelingen. LA is de plek om jezelf her-uit te vinden. Het is jouw leven.
De volgende ochtend ontbijt ik met een groepje nieuwe Amerikaanse vriendinnen. Opeens valt het me op. Ik ben hier de enige die eet! Ik scan stiekem de boekenkast of ik het rood-witte OMG boek zie staan. "Girls.. I need some advice." Mijn prachtige blonde vriendin, die net haar eerste kindje heeft gekregen en er verbazingwekkend slank uitziet vraagt ons hoe ze wat kilo's kan kwijt raken. Ik verslik me bijna in mijn framboosje. Mijn vriendinnen rechten hun rug en buigen zich gezusterlijk over de tafel heen. "Well, start with exercising, everytime you eat something." Mijn mond valt open van verbazing. "You should try taking 15 minute cold baths weekly, my friend told me the other day." voegt een andere vriendin eraan toe. Demonstratief zet ik mijn koffiemok met volle melk (ook al een no-no-er) op tafel neer. "Girls, come on!" roep ik uit, "You all look amazing. Stop those crazy diets! Start living. Start eating!" Vier paar ogen kijken me vol onbegrip aan.
Een paar dagen later sta ik in dezelfde boekhandel. Ik blader het boek nogmaals door. De basisregels: sla het ontbijt over, doe vooral niet aan vruchtenshakes of snacks en neem wekelijks een koud bad. Het enige wat ik kan denken is: OMG. Eat this book instead of reading it.
xox Margo
23.7.12
week 8: if you have it, flaunt it
In LA is alles anders. En vanaf vandaag ben ik ook een beetje anders.
"Margo, are you a model?" mijn nieuwe koffievriendin steekt haar hoofd boven haar laptop uit. Ik rol met mijn ogen. "No, I'm not" fluister ik. "Are you sure?!!" Ze kijkt me met een strenge blik aan. "Well, I did some stuff. Nothing worth mentioning." Shit. Ik baal van mijn eerlijkheid. Mijn blik valt weer op mijn laptop, alsof deze conversatie nooit heeft bestaan. "I was just checking your facebook pics. And I saw this commercial on it, too! LOVE IT. You are a model!" "No, no. Trust me, I am not." mijn hoofd kleurt. "YES you are. What is this?" Ze draait opeens haar scherm om en ik kijk mezelf in de ogen. Ongemakkelijk momentje. De mensen in het koffietentje lijken niet op of om te kijken.
"These are some random pictures." Mijn vriendin zucht, "MARGO YOU ARE A MODEL!!" Ik negeer haar woorden en daarmee eindigt het gesprek. Ze lijkt zich weer te focussen op haar werk. Gelukkig. Ik neem een slok van mijn koffie. "And you are an amazing writer and a super talented PR person" hoor ik haar fluisteren. Ik schud mijn hoofd. Ze heeft nog nooit een pagina van mijn werk gelezen. Hoe kan ze dit nu zeggen?
Mijn gedachten schieten terug naar mijn derde studiejaar. Een nieuw project, een nieuw projectteam. Drie onbekende gezichten. Een voorstelronde was noodzakelijk aangezien we tot tien weken, fulltime werken tot elkaar veroordeeld waren. "Hi, ik ben Dave en ik ben model." Mijn mond viel open van verbazing. Ik stootte mijn nieuwe vriendin aan en hoofdschuddend hoorden we elkaar denken 'Wat een arrogante vent, wat denkt ie wel niet?' Het moment heb ik de afgelopen dagen herbeleefd. Want in LA had niemand opgekeken van de woorden van mijn inmiddels goede vriend Dave. Bescheidenheid is hier namelijk een vies woord.
Diezelfde avond hebben we een diner met collega's van Martijn. "So, Margo, how's your job hunting working out?" Ik zucht en kijk de man schuin tegenover me sip aan.
"The hunt is great, but getting a work permit is hard." zeg ik. Martijn vult me aan. "Margo is working, actually. She is a writer too." Hij schenkt het gezelschap een trotse glimlach. Het liefst zak ik op dit moment door de grond. "She's working on a novel." De prachtige brunettte tegenover me roept enthousiast "That is great! What is it about? I can help you find an agent." En opeens voel ik het. Ik ben genezen. Helemaal klaar met de Hollandse bescheidenheid. In plaats van "It's nothing special" maak ik gretig gebruik van de kans te vertellen over mijn werk.
Tja, want gisteren nog, vond ik de Amerikanen oppervlakkig, narcistisch en overdreven. Maar guess what? Ik kan veel van ze leren. Vanaf vandaag doe ik het American Style. Ik ben PR person, Model, Writer. Punt.
Of zoals ze hier zeggen: If you have it, flaunt it.
xox Margo
"Margo, are you a model?" mijn nieuwe koffievriendin steekt haar hoofd boven haar laptop uit. Ik rol met mijn ogen. "No, I'm not" fluister ik. "Are you sure?!!" Ze kijkt me met een strenge blik aan. "Well, I did some stuff. Nothing worth mentioning." Shit. Ik baal van mijn eerlijkheid. Mijn blik valt weer op mijn laptop, alsof deze conversatie nooit heeft bestaan. "I was just checking your facebook pics. And I saw this commercial on it, too! LOVE IT. You are a model!" "No, no. Trust me, I am not." mijn hoofd kleurt. "YES you are. What is this?" Ze draait opeens haar scherm om en ik kijk mezelf in de ogen. Ongemakkelijk momentje. De mensen in het koffietentje lijken niet op of om te kijken.
"These are some random pictures." Mijn vriendin zucht, "MARGO YOU ARE A MODEL!!" Ik negeer haar woorden en daarmee eindigt het gesprek. Ze lijkt zich weer te focussen op haar werk. Gelukkig. Ik neem een slok van mijn koffie. "And you are an amazing writer and a super talented PR person" hoor ik haar fluisteren. Ik schud mijn hoofd. Ze heeft nog nooit een pagina van mijn werk gelezen. Hoe kan ze dit nu zeggen?
Mijn gedachten schieten terug naar mijn derde studiejaar. Een nieuw project, een nieuw projectteam. Drie onbekende gezichten. Een voorstelronde was noodzakelijk aangezien we tot tien weken, fulltime werken tot elkaar veroordeeld waren. "Hi, ik ben Dave en ik ben model." Mijn mond viel open van verbazing. Ik stootte mijn nieuwe vriendin aan en hoofdschuddend hoorden we elkaar denken 'Wat een arrogante vent, wat denkt ie wel niet?' Het moment heb ik de afgelopen dagen herbeleefd. Want in LA had niemand opgekeken van de woorden van mijn inmiddels goede vriend Dave. Bescheidenheid is hier namelijk een vies woord.
Diezelfde avond hebben we een diner met collega's van Martijn. "So, Margo, how's your job hunting working out?" Ik zucht en kijk de man schuin tegenover me sip aan.
"The hunt is great, but getting a work permit is hard." zeg ik. Martijn vult me aan. "Margo is working, actually. She is a writer too." Hij schenkt het gezelschap een trotse glimlach. Het liefst zak ik op dit moment door de grond. "She's working on a novel." De prachtige brunettte tegenover me roept enthousiast "That is great! What is it about? I can help you find an agent." En opeens voel ik het. Ik ben genezen. Helemaal klaar met de Hollandse bescheidenheid. In plaats van "It's nothing special" maak ik gretig gebruik van de kans te vertellen over mijn werk.
Tja, want gisteren nog, vond ik de Amerikanen oppervlakkig, narcistisch en overdreven. Maar guess what? Ik kan veel van ze leren. Vanaf vandaag doe ik het American Style. Ik ben PR person, Model, Writer. Punt.
Of zoals ze hier zeggen: If you have it, flaunt it.
xox Margo
2.7.12
week 5: how are you?
Met mijn Gouda-kaasje, rijstwafels en zak drop sta ik in de rij bij de kassa. De airco geeft me een koude wind als beloning voor mijn zoektocht door de supermarkt. “M'am, I’m opening a new check out.” De hese mannenstem spreekt tegen mij. Ik schuifel naar de kassa. "Hi, how are you?"
Vijf weken verder en de cultuur-shock lijkt gestaag af te nemen. Ik ben gelukkig, geniet van elke dag en ontdek steeds meer fijne plekjes in LA. Maar die Amerikanen blijven bijzondere vogels. Dat vinden ze denk ik ook van mij.
Het fascinerende LA, waar alles anders lijkt. De stad waar buren in villa's met hoge hekken volslagen anoniem leven en mijn blik vemijden maar waar de onbekende, uiterst vriendelijke winkelmeneer of -mevrouw vraagt hoe het met me gaat. "How are you?". De Drie Woorden. Ik weet nog steeds niet of ik moet lachen, moet zeggen "Hi" of "Hi, fine" of "Hi, mwah, just a bit culture-shocked by you Americans" of "Hi, fine, and you?".
Tot die tijd wissel ik alle varianten af (de culture-shock heb ik na een aantal keren achterwege gelaten).
De zongebruinde kassa-meneer met gespierde armen haalt de kaas met beide handen langs de scanner. Alsof het z’n dierbaarste stukje is. Ik grijp mijn kans “I am great, actually. I just passed my drivers test and now I have a Californian Drivers License!” Ik zie dat hij een naambordje draagt. Zonder mij aan te kijken mompelt Tony “Ahh... thats good for you!” Ik lach breed maar hij lijkt het niet te zien. "Do you need a bag with that?"
Met mijn papieren zakje loop ik ietwat beteuterd naar de auto toe. Kon Tony niet wat meer excited zijn? Weet hij wel hoe hard ik heb gestudeerd voor dat gekke examen met vragen als 'hoelang moet je de gevangenis in als je een dier uit het raam gooit?' (ja, je leest het goed) En weet hij wel dat ik in Nederland in één keer voor mijn theorie en mijn praktijk slaagde? Met vlag en wimpel? Dus dat ik het überhaupt Heel Stom vond dat ik hier mijn rijbewijs opnieuw moet halen?
Tony weet het niet. Hij is alweer bezig met de volgende how are you.
xox Margo
Vijf weken verder en de cultuur-shock lijkt gestaag af te nemen. Ik ben gelukkig, geniet van elke dag en ontdek steeds meer fijne plekjes in LA. Maar die Amerikanen blijven bijzondere vogels. Dat vinden ze denk ik ook van mij.
Het fascinerende LA, waar alles anders lijkt. De stad waar buren in villa's met hoge hekken volslagen anoniem leven en mijn blik vemijden maar waar de onbekende, uiterst vriendelijke winkelmeneer of -mevrouw vraagt hoe het met me gaat. "How are you?". De Drie Woorden. Ik weet nog steeds niet of ik moet lachen, moet zeggen "Hi" of "Hi, fine" of "Hi, mwah, just a bit culture-shocked by you Americans" of "Hi, fine, and you?".
Tot die tijd wissel ik alle varianten af (de culture-shock heb ik na een aantal keren achterwege gelaten).
De zongebruinde kassa-meneer met gespierde armen haalt de kaas met beide handen langs de scanner. Alsof het z’n dierbaarste stukje is. Ik grijp mijn kans “I am great, actually. I just passed my drivers test and now I have a Californian Drivers License!” Ik zie dat hij een naambordje draagt. Zonder mij aan te kijken mompelt Tony “Ahh... thats good for you!” Ik lach breed maar hij lijkt het niet te zien. "Do you need a bag with that?"
Met mijn papieren zakje loop ik ietwat beteuterd naar de auto toe. Kon Tony niet wat meer excited zijn? Weet hij wel hoe hard ik heb gestudeerd voor dat gekke examen met vragen als 'hoelang moet je de gevangenis in als je een dier uit het raam gooit?' (ja, je leest het goed) En weet hij wel dat ik in Nederland in één keer voor mijn theorie en mijn praktijk slaagde? Met vlag en wimpel? Dus dat ik het überhaupt Heel Stom vond dat ik hier mijn rijbewijs opnieuw moet halen?
Tony weet het niet. Hij is alweer bezig met de volgende how are you.
xox Margo
27.6.12
week 3.5: vrienden maken
Opgelucht en bevrijd rol ik een half uur later mijn matje uit op de yogavloer. Mijn ogen doen pijn van de witte glimlachen die me worden toegeworpen.
Een diepe ademhaling in, armen boven mijn hoofd. Ik zak naar beneden en het valt me op dat er hier 18 identieke lijfjes yoga doen. Ik grinnik van mijn uniekheid. Aii, die zag de yogajuf. Nu weer opletten.
“So, you are new here?” Vraagt de prachtige brunette na afloop van de les. Ik knik. “That’s amazing. Really great sweety.” Zou dit een potentieel koffie-maatje kunnen zijn? “Do you live here?” vraag ik haar. Ze slaakt een diepe zucht terwijl ze een blik werpt op haar gemanicuurde handen. “Yeah, I'm in the industry. I'm auditioning for a Disney movie at the moment.” Ik bestudeer haar wenkbrauwen en vraag me af of deze altijd op dezelfde hoogte hebben gezeten. “My name is Margo” Ik kijk haar vragend aan. “That’s great.” Ze werpt me een laatste glimlach toe en loopt naar de watermachine. Flabbergasted door deze tactische afpoeder van mijn so called nieuwe vriendin, loop ik piekerend langs de boulevard naar huis.
’s Avonds loop ik een luxe warenhuis binnen, richting de uitverkoop-corner van de schoenen. Momenten later zet de verkoopster tien dozen voor mijn voeten neer. “I'm Dory, what's your name?" Ik kijk haar verbaasd aan “Ehmmm, I’m Margo.” “Wow, Margo, that’s such a beautiful name!” roept ze. Ik pers er een glimlach uit. “Where are you from?” “I'm from Europe, The Netherlands.” Ondertussen wurm ik me in de zwarte, suède pumps. “O, you couldn't tell. I mean, you are sooo LA-ish, Margo.” Ik glimlach ongemakkelijk. Opeens voel ik me erg opgelaten. En ook weer erg in de war: is het nu typisch LA om heeeeel amicaal te zijn of heel afstandelijk? Of ben ik nu gek?
Ik besluit voor de goedkoopste slippertjes te gaan. Dory ratelt verder terwijl ze afrekent. Het pinapparaat maakt het juiste geluid en ik steek opgelucht mijn hand uit om de tas aan te nemen. Dory drukt de tas tegen haar voluptueuze boezem aan. Vervolgens waggelt ze met mijn licht ingedeukte tas naar de zijkant van de kassa, waarmee ze op een halve meter afstand van me staat. Ongemakkelijker kan het nu toch niet meer worden.
“It was FABULOUS meeting you, Margo. HUG TIME!” Dory steekt haar armen uit, waarbij mijn tas in haar linkerhand bungelt. Compleet overdonderd schuifel ik naar haar toe. Armen strak langs mijn lichaam. “Yes! You. Smell. LOVELY."
Eén vriendin in de pocket. En de schaamte? Die was ik toch al voorbij.
xox Margo
11.6.12
week 2: netwerken
De kleine, oude man houdt iets te lang mijn rechterhand vast. "I am a big fan of Martieeen." Zijn nek moet wel pijn doen. Ik toren pijnlijk hoog boven hem uit. Waarom moest ik nu net vandaag mijn hoogste hakken aandoen?
Ik lach, kijk hem ongemakkelijk aan, en voel zijn grip verzwakken. Hij trekt zijn pantalon op, net boven zijn knieën, duwt zijn witte jas naar achteren en ploft neer op de grote lederen stoel. "So tell me guys, what can I do for you?" Het gesprek is begonnen. Een kennismaking met Doctor D., een invloedrijke arts/manager en tevens baas van Martijn, over een eventuele baan in het allerbeste ziekenhuis van Amerika. Al zeggen ze dat over elke plek waar mensen in witte jassen rondlopen. Zie je, ik geloof het ook al!
Mijn stem trilt. Martijn legt geruststellend zijn hand op mijn rechterknie. Ik wil deze baan. Of ik even de definitie van interne communicatie kan uitleggen. De telefoon gaat. Gered. "Am I on speaker now?" hoor ik de zachte vrouwenstem zeggen. Zijn gerimpelde hand drukt op een knop. Ongemakkelijk schuif ik heen en weer over de lederen bank. Ik kan mijn benen niet kwijt in deze kleine-mensen-kamer. Mijn blik valt op een aantal foto’s. Doctor D. met George Bush. Doctor D. met Bill Clinton. De kast daarnaast bezaaid met awards. Wie is deze man in godsnaam? Ik kijk Martijn aan. Hij lacht. Alsof hij mijn blik lijkt te herkennen. Op de achtergrond horen we Doctor D. mompelen: “Calm down. I’ll be there in ten minutes. I’ll set up an ER.”
Hij legt de telefoon neer. “I am sorry. I have to leave.”
Opnieuw de telefoon. “Sir, it’s the governor” “Hmm.” Het gesprek wordt in de wacht gezet. Hij verontschuldigt zich naar ons. Het komt goed. Hij gaat wat mails versturen. Zal met wat mensen praten over eventuele job-openings. Onhandig sta ik op. En nu? Een hand? Een hug? Een zwaai? “So, thank you, Margo en Martieeen.” Het is de cue om de kamer te verlaten.
De volgende dag lezen we in de krant dat zangeres Pink is opgenomen in het ziekenhuis. Ze had een buikgriepje.
xox Margo
Ik lach, kijk hem ongemakkelijk aan, en voel zijn grip verzwakken. Hij trekt zijn pantalon op, net boven zijn knieën, duwt zijn witte jas naar achteren en ploft neer op de grote lederen stoel. "So tell me guys, what can I do for you?" Het gesprek is begonnen. Een kennismaking met Doctor D., een invloedrijke arts/manager en tevens baas van Martijn, over een eventuele baan in het allerbeste ziekenhuis van Amerika. Al zeggen ze dat over elke plek waar mensen in witte jassen rondlopen. Zie je, ik geloof het ook al!
Mijn stem trilt. Martijn legt geruststellend zijn hand op mijn rechterknie. Ik wil deze baan. Of ik even de definitie van interne communicatie kan uitleggen. De telefoon gaat. Gered. "Am I on speaker now?" hoor ik de zachte vrouwenstem zeggen. Zijn gerimpelde hand drukt op een knop. Ongemakkelijk schuif ik heen en weer over de lederen bank. Ik kan mijn benen niet kwijt in deze kleine-mensen-kamer. Mijn blik valt op een aantal foto’s. Doctor D. met George Bush. Doctor D. met Bill Clinton. De kast daarnaast bezaaid met awards. Wie is deze man in godsnaam? Ik kijk Martijn aan. Hij lacht. Alsof hij mijn blik lijkt te herkennen. Op de achtergrond horen we Doctor D. mompelen: “Calm down. I’ll be there in ten minutes. I’ll set up an ER.”
Hij legt de telefoon neer. “I am sorry. I have to leave.”
Opnieuw de telefoon. “Sir, it’s the governor” “Hmm.” Het gesprek wordt in de wacht gezet. Hij verontschuldigt zich naar ons. Het komt goed. Hij gaat wat mails versturen. Zal met wat mensen praten over eventuele job-openings. Onhandig sta ik op. En nu? Een hand? Een hug? Een zwaai? “So, thank you, Margo en Martieeen.” Het is de cue om de kamer te verlaten.
De volgende dag lezen we in de krant dat zangeres Pink is opgenomen in het ziekenhuis. Ze had een buikgriepje.
xox Margo
4.6.12
week 1: een nieuw begin
De hoogblonde dame kijkt me streng aan terwijl ik toch net een compliment maakte over haar kekke montuur. “Deze koffer weegt 27 kilo. De vorige 25. De max is 23. Ik kan niet tweemaal over mijn hart strijken." Ze pauzeert en laat een kritishce blik over me heen glijden. "Er moet minstens 3 kilo uit de koffer, of het wordt bijbetalen.” Ik knik op m’n allerliefst, maar het lijkt niet te werken. Ik trek de grote, metalen koffer van de band, waarnaar hij met een grote plof voor mijn voeten beland. Ik stap een meter opzij en rits de koffer open. Met grote opluchting komen de twee kappen los van elkaar.
Weet die mevrouw wel met hoeveel zorg en kracht en geduld ik die koffer enkele uren geleden heb weten dicht te krijgen? Weet zij wel hoe genant het tafereel is dat nu gaat volgen? Ik kreun, zak door mijn knien naast de balie en begin als een bezetene door mijn koffer te graaien, op zoek naar zwaar materiaal. Opeens ben ik een van die mensen met een te volle koffer maar niet bereidwillig om meer te betalen geworden, waar ik altijd stiekem gniffelend naar keek.
Ik zucht theatraal en haal de zware boeken uit mijn koffer, stop ze in mijn handbagage trolley, handtas en laptoptas.
Ik weet nog steeds niet precies hoe, maar uiteindelijk lukte het me met 12 paar schoenen, 8 boeken, 6 tijdschriften, kilo's drop, kadootjes en een kledingkast vol jurkjes aan te komen in LA. Het wederzien met Martijn was een waar vliegveld-momentje en we hebben elkaar dagenlang vol ongeloof en geluk aangekeken. Reunited at last.
Een week verder. De zon schijnt, overal knappe mensen, health freaks, groene grasvelden, palmbomen, de meest kleurrijke bloemen en de grootste huizen die de Hollandse bescheidenheid ver te boven gaan. Prachtige avonden met Martijn, uren in koffietentjes, het baywatch strand, de boulevard, hamburgers en talloze fietstochtjes verder. Een biebpas, pagina's schrijfwerk en goede films rijker. Ik begin het te beseffen. Ik ben hier. In Los Angeles. Niet zomaar iemand kunnen bellen uit NL en simpelweg het idee om binnen een uur koffie te drinken met iemand moet nog landen bij me. Maar het is goed.
LA is anders. Alles is anders. En daar ga ik over schrijven de komende tijd. Mijn verwonderingen, hilarische momenten en foto’s komen op deze pagina te staan. En op facebook. En op tumblr. En via email. Omdat too much hier een good thing is.
xox Margo
Weet die mevrouw wel met hoeveel zorg en kracht en geduld ik die koffer enkele uren geleden heb weten dicht te krijgen? Weet zij wel hoe genant het tafereel is dat nu gaat volgen? Ik kreun, zak door mijn knien naast de balie en begin als een bezetene door mijn koffer te graaien, op zoek naar zwaar materiaal. Opeens ben ik een van die mensen met een te volle koffer maar niet bereidwillig om meer te betalen geworden, waar ik altijd stiekem gniffelend naar keek.
Ik zucht theatraal en haal de zware boeken uit mijn koffer, stop ze in mijn handbagage trolley, handtas en laptoptas.
Ik weet nog steeds niet precies hoe, maar uiteindelijk lukte het me met 12 paar schoenen, 8 boeken, 6 tijdschriften, kilo's drop, kadootjes en een kledingkast vol jurkjes aan te komen in LA. Het wederzien met Martijn was een waar vliegveld-momentje en we hebben elkaar dagenlang vol ongeloof en geluk aangekeken. Reunited at last.
Een week verder. De zon schijnt, overal knappe mensen, health freaks, groene grasvelden, palmbomen, de meest kleurrijke bloemen en de grootste huizen die de Hollandse bescheidenheid ver te boven gaan. Prachtige avonden met Martijn, uren in koffietentjes, het baywatch strand, de boulevard, hamburgers en talloze fietstochtjes verder. Een biebpas, pagina's schrijfwerk en goede films rijker. Ik begin het te beseffen. Ik ben hier. In Los Angeles. Niet zomaar iemand kunnen bellen uit NL en simpelweg het idee om binnen een uur koffie te drinken met iemand moet nog landen bij me. Maar het is goed.
LA is anders. Alles is anders. En daar ga ik over schrijven de komende tijd. Mijn verwonderingen, hilarische momenten en foto’s komen op deze pagina te staan. En op facebook. En op tumblr. En via email. Omdat too much hier een good thing is.
xox Margo
Abonneren op:
Posts
(
Atom
)