De koffiearoma’s zweven mijn neus in terwijl ik het complexe menubord bestudeer. “Hello, how are you? How can I help you?” vraagt het kleine meisje met donkere paardenstaart en grote glimlach. Ik schrik. Moet ik nu al bestellen? “Fine, thanks” mompel ik. “I would like to have a.. uhm.. a… uhm.. cappuccino, please.” Zo’n groot menu maakt me weinig creatief. “Do you want organic beans or regular beans?” “Ehm, organic? Please?” Het meisje drukt als een razende op haar touchscreen. “What sort of milk do you want?” Mijn hoofd tolt. Ik zei toch gewoon een cappuccino? Ik kijk haar vragend aan. Ze zucht. “Do you want almond milk, skinny milk, vanilla milk, soy milk or regular milk?” Hoe moet ik nou weten wat ik lekker vind? “Soy milk, please.” Ik pak mijn portomonnee, gereed om af te rekenen. “M’am?” Ik kijk van mijn tas naar het meisje. “How would you like your soy milk?” “What do you mean?!” “Do you want light or regular?” Mijn hoofd kleurt, mijn oksels klotsen. “Ehm, make it regular.”
Terwijl ik wacht op mijn bestelling vraag ik me af waarom koffie bestellen in de US zo verschrikkelijk gecompliceerd is. Want een ding is zeker: gewone koffies zijn hier uit. En de meest bijzondere koffie creaties, compleet zelf samengesteld, zijn hartstikke in. En dat maakt voor mij het hele koffie bestellen een vervelende gebeurtenis. Het liefste zou ik namelijk van alle bijzondere koffie creaties een nipje willen nemen, om alle smaakjes over mijn tong te laten rollen. Want als puntje bij paaltje komt durf ik niets nieuws te bestellen. Ik ben bang. Ik voel me geintimeerd en een nerd. Snel nou dat de barista me gaat uitlachen? Of ik geen antwoord kan geven op een van de vragen over alle extraatjes die ik in mijn koffie kan nemen?!
Ik zou het liefste één van die Angeleno’s willen zijn, die zonder blikken of blozen zijn of haar favoriete drankje besteld. Zoals mijn Amerikaanse vriendinnen. We zijn nog niet zo dik bevriend dat ik ze kan vragen of ik een slokje mag van hun koffie creaties. Maar die dag komt vast, ik weet het zeker.
Een paar dagen later bied ik mijn Amerikaanse vriendin met liefdesverdriet aan om een koffie voor haar te halen, en die even langs haar huis te brengen. De moed zakt me in de schoenen als ik haar smsje lees. “Oh, Margo, you are a darling. Yes, please: venti 1 pump caramel, 1 pump white mocha, 2 scoops vanilla bean powder, extra ice frappuchino with 2 shots poured over the top with caramel drizzle under.” Met bonkend hart loop ik de Starbucks binnen. “Hey, how can I help you?” vraagt de aardige jongeman met een groen schort en petje. Ik verlicht het schermpje van mijn telefoon die ik krampachtig in mijn handen houd en lees stotterend het smsje voor. “Is that an actual drink?” voeg ik er schaapachtig aan toe. De jongeman kijkt me fronsend aan en vraagt me of ik er nog whipped cream bij wil. Ik schud maar van nee.
xox Margo
