“I will hunt you down.” Ik schrik van mijn lieve Amerikaanse vriendin die een angstaanjagende stem opzet. Met haar gemanicuurde handen vouwt ze de kaart met een bebloed clownsgezicht en horror tekst erop weer dicht. “Isn’t that hilarious?! I got it from that guy I am dating!” grinnikt ze. Ik pers er een glimlach uit.
Het is Halloween. Je weet wel, dat ene feest waarbij kinderen langs de deuren gaan en Trick or Treat roepen (wat betekent dat je of snoep geeft [de treat] of dat je huis wordt bekogeld met wc rollen of eieren [de trick]). In het teken van Halloween worden huizen versierd met lijken, grafstenen, spinnen en ongedierte. En met talloze bewegende spoken en zombies natuurlijk.
Enkele weken geleden werd ik geintroduceerd aan het fenomeen Halloween in LA. Het was tijdens een nietsvermoedende avond in de bioscoop waar wij wekelijks komen om de nieuwste actie- of speelfilms te bekijken. Zoals altijd waren we ruim op tijd om te genieten van mijn stiekeme verslaving: het zien van de nieuwste filmtrailers. Na de reclames ging ik dus ook vol verwachting klaarzitten voor mijn favoriete gedeelte en maande iedereen tot stilte. Met een grote grijns wachtte ik op de nieuwste trailer. Opeens werd een onheilspellend muziekje afgespeeld terwijl op het grote scherm ‘the following preview has been approved for all audiences’ werd geprojecteerd. Ik glimlachte en verlangde naar de nieuwste James Bond trailer. Snaren maakten een angstaanjagend geluid en opeens stond daar een meisje in beeld met bloeddoorlopen ogen. Mijn popcorn viel uit mijn handen terwijl ik bij Martijn op schoot sprong. Bleek dat er in de maand oktober alleen nog maar doodenge trailers van horrorfilms vertoond werden, in het kader van Halloween. Vanaf dat moment ben ik maar even niet meer naar de bios geweest.
En zo wilde het feit dat de best versierde Halloween-straat van Los Angeles een paar straten verwijderd is van de onze. Na een grondige inspectie van mijzelf door een keer overdag met de auto er doorheen te rijden EN een keer na zonsondergang met de auto er doorheen te rijden, was het dan tijd om samen met manlief en een stoere vriendin lopend het straatje te verkennen. In het pikkedonker natuurlijk. Al struikelend over de grafstenen in de gazons en schrikkend van onverwachte bewegingen van zombies achter ramen en in de bomen komen we uit bij het spektakel: een huis omgetoverd tot doodeng spookhuis; vol zombies, zwevende spoken, de meest angstige figuren uit elke bekende horrorfilm en meer. “So, why do you do this?” vraag ik de man die in zombie outfit druk is met het de finishing touch van zijn huis. “Well, for fun. And it’s a competition ofcourse. You think we can beat them?” Bloedserieus wijst hij naar een doodeng huis aan de overkant van de straat. Rillingen lopen over mijn lijf.
‘Gelukkig’ gaf mijn vriendin - van het Halloweenkaartje - een waardevolle tip: “If you stab a ghost and it starts bleeding, likely it was someone in a costume. If you stab a ghost and nothing happens, RUN!” Ik lachte als een boer met kiespijn.
Happy Holloween.
xox Margo
31.10.12
1.10.12
week 19: auto rijden in LA
"How do you like LA?" vroeg de prachtige jonge vrouw me, in een club waar ik maanden geleden aan het bijkomen was van mijn eerste week in LA. "Well,” antwoordde ik, nog gejetlagd en gecultuurshocked “its amazing- the weather, the ocean, friendly people, so many things to do." Ik vroeg me af of ik overtuigend genoeg was. Gelukkig knikte ze instemmend. Ik wist op dat moment zeker dat ze een model was. "Oh and Margo, traffic. Oh my gosh. It’s so bad." Ik knikte, terwijl ik een grote slok nam van mijn wodka-lemon. Ik had geen benul waar ze het over had en zweeg over mijn fiets-fetish. Want zo waren mijn eerste weken in LA: ik fietste van hot naar her, het leek mijn nieuwste, fijnste hobby. Totdat ik een tree flesjes water wilde meenemen van de supermarkt, ik er na een fietsrit uitzag als verzopen kat en het zweet niet meer uit mijn jurkjes te wassen was. Ik besloot dike vrienden te worden met onze Volkswagen Jetta.
Maar ik weet het nu: Traffic. Het verkeer. Als je niet meer weet wat te zeggen tegen een Angeleno dan hoef je slechts "traffic" te zeggen en iedereen begint te zuchten, kreunen en verhalen te vertellen. Wat allemaal behoorlijk bonding-werkend is!
Angeleno’s zijn zo obsessed met verkeer dat precies twee weken geleden, toen hier de allergrootste snelweg dichtging voor uitbreiding, de dagen officieel werden omgedoopt tot ‘CARmaggadon’. Och en wee, iedereen had het erover: de sluiting van de 405. The four o five, the oartha van alle snelwegen; de grootste van de drie snelwegen die door LA heenlopen. “Do you wanna know why they call it the 405?” vroeg een vriend ons laatst. Ik keek hem niet begrijpend aan. “Because we go 4 or 5 miles per hour and it takes you 4 or 5 hours to get where you're going.”
Op de LA-wegen heerst dagelijks file tussen 07.00 uur en 10.00 uur en bijna stilstaand verkeer tussen 15.00 uur en 19.00 uur. “I do not know why they call it rush hour. It is more than an hour and there is no rushing, that's for sure.” Voegde onze vriend eraan toe. Ondanks Carmaggadon dacht ik, hoe erg kon het zijn? - en bezocht mijn vriendin in Hollywood. Qua afstand een ritje van Amsterdam RAI naar Utrecht, maximaal 30 minuten.
Ik deed tweeeneenhalf uur over.
Want tja, LA kent geen effectief openbaar vervoer systeem. De bus fungeert als goedmakertje van de overheid om toch 'iets' aan te bieden, maar de bus staat – natuurlijk! – ook in de file. De busbaan moet nog uitgevonden worden maar wat ons bijzonder vrolijk stemde was dit: de carpoollane. Op de snelwegen zijn het de één, en als je mazzel hebt twee extra banen om op te rijden als je met twee of meer personen in de auto zit. Terwijl de rest van LA in de file staat zoeven wij over de carpoollane. Zwaaiend naar de zuchtende en kreunende mensen naast ons. Op sommige stukjes snelweg, dan.
En zoals het leven hier in LA is: elk nadeel heeft zn voordeel en omgekeerd. Zo was het twee weken geleden de allerschoonste dag van het jaar, de luchtvervuiling was met 87% verminderd. En gisteren nog, stond LA weer op zijn kop, ditmaal uit blijdschap. Space shuttle Endeavour (en-de-vor) werd over de straten van LA vervoerd omdat een museum het stuk heeft gekocht. Voor 10 miljoen dollar. Alles is hier mogelijk! Ik zeg, OMG, this is so a-ma-zing!
xox Margo
Maar ik weet het nu: Traffic. Het verkeer. Als je niet meer weet wat te zeggen tegen een Angeleno dan hoef je slechts "traffic" te zeggen en iedereen begint te zuchten, kreunen en verhalen te vertellen. Wat allemaal behoorlijk bonding-werkend is!
Angeleno’s zijn zo obsessed met verkeer dat precies twee weken geleden, toen hier de allergrootste snelweg dichtging voor uitbreiding, de dagen officieel werden omgedoopt tot ‘CARmaggadon’. Och en wee, iedereen had het erover: de sluiting van de 405. The four o five, the oartha van alle snelwegen; de grootste van de drie snelwegen die door LA heenlopen. “Do you wanna know why they call it the 405?” vroeg een vriend ons laatst. Ik keek hem niet begrijpend aan. “Because we go 4 or 5 miles per hour and it takes you 4 or 5 hours to get where you're going.”
Op de LA-wegen heerst dagelijks file tussen 07.00 uur en 10.00 uur en bijna stilstaand verkeer tussen 15.00 uur en 19.00 uur. “I do not know why they call it rush hour. It is more than an hour and there is no rushing, that's for sure.” Voegde onze vriend eraan toe. Ondanks Carmaggadon dacht ik, hoe erg kon het zijn? - en bezocht mijn vriendin in Hollywood. Qua afstand een ritje van Amsterdam RAI naar Utrecht, maximaal 30 minuten.
Ik deed tweeeneenhalf uur over.
Want tja, LA kent geen effectief openbaar vervoer systeem. De bus fungeert als goedmakertje van de overheid om toch 'iets' aan te bieden, maar de bus staat – natuurlijk! – ook in de file. De busbaan moet nog uitgevonden worden maar wat ons bijzonder vrolijk stemde was dit: de carpoollane. Op de snelwegen zijn het de één, en als je mazzel hebt twee extra banen om op te rijden als je met twee of meer personen in de auto zit. Terwijl de rest van LA in de file staat zoeven wij over de carpoollane. Zwaaiend naar de zuchtende en kreunende mensen naast ons. Op sommige stukjes snelweg, dan.
En zoals het leven hier in LA is: elk nadeel heeft zn voordeel en omgekeerd. Zo was het twee weken geleden de allerschoonste dag van het jaar, de luchtvervuiling was met 87% verminderd. En gisteren nog, stond LA weer op zijn kop, ditmaal uit blijdschap. Space shuttle Endeavour (en-de-vor) werd over de straten van LA vervoerd omdat een museum het stuk heeft gekocht. Voor 10 miljoen dollar. Alles is hier mogelijk! Ik zeg, OMG, this is so a-ma-zing!
xox Margo
Abonneren op:
Posts
(
Atom
)