week 3.5: vrienden maken

"Oow. My. God." Mijn gezicht kleurt rood. Ik rol met mijn ogen. Heeft ze het tegen mij? "I just absolutely love-love-loooooooove your dress!" Ik lach en friemel wat ongemakkelijk aan de zoom van mijn rode jurk. Ik probeer zo anoniem mogelijk verder te lopen in de kledingzaak. Maar ze volgt me. Mijn ogen schieten naar een uitweg, maar heel strategisch lijkt ze die uitgang nu net te blokken. "So, what ya looking for today?" mijn jurk is inmiddels een flinke kreukel rijker." Ehm, just looking around."

Opgelucht en bevrijd rol ik een half uur later mijn matje uit op de yogavloer. Mijn ogen doen pijn van de witte glimlachen die me worden toegeworpen.
Een diepe ademhaling in, armen boven mijn hoofd. Ik zak naar beneden en het valt me op dat er hier 18 identieke lijfjes yoga doen. Ik grinnik van mijn uniekheid. Aii, die zag de yogajuf. Nu weer opletten.

“So, you are new here?” Vraagt de prachtige brunette na afloop van de les. Ik knik. “That’s amazing. Really great sweety.” Zou dit een potentieel koffie-maatje kunnen zijn? “Do you live here?” vraag ik haar. Ze slaakt een diepe zucht terwijl ze een blik werpt op haar gemanicuurde handen. “Yeah, I'm in the industry. I'm auditioning for a Disney movie at the moment.” Ik bestudeer haar wenkbrauwen en vraag me af of deze altijd op dezelfde hoogte hebben gezeten. “My name is Margo” Ik kijk haar vragend aan. “That’s great.” Ze werpt me een laatste glimlach toe en loopt naar de watermachine. Flabbergasted door deze tactische afpoeder van mijn so called nieuwe vriendin, loop ik piekerend langs de boulevard naar huis.

’s Avonds loop ik een luxe warenhuis binnen, richting de uitverkoop-corner van de schoenen. Momenten later zet de verkoopster tien dozen voor mijn voeten neer. “I'm Dory, what's your name?" Ik kijk haar verbaasd aan “Ehmmm, I’m Margo.” “Wow, Margo, that’s such a beautiful name!” roept ze. Ik pers er een glimlach uit. “Where are you from?” “I'm from Europe, The Netherlands.” Ondertussen wurm ik me in de zwarte, suède pumps. “O, you couldn't tell. I mean, you are sooo LA-ish, Margo.” Ik glimlach ongemakkelijk. Opeens voel ik me erg opgelaten. En ook weer erg in de war: is het nu typisch LA om heeeeel amicaal te zijn of heel afstandelijk? Of ben ik nu gek?
Ik besluit voor de goedkoopste slippertjes te gaan. Dory ratelt verder terwijl ze afrekent. Het pinapparaat maakt het juiste geluid en ik steek opgelucht mijn hand uit om de tas aan te nemen. Dory drukt de tas tegen haar voluptueuze boezem aan. Vervolgens waggelt ze met mijn licht ingedeukte tas naar de zijkant van de kassa, waarmee ze op een halve meter afstand van me staat. Ongemakkelijker kan het nu toch niet meer worden.

“It was FABULOUS meeting you, Margo. HUG TIME!” Dory steekt haar armen uit, waarbij mijn tas in haar linkerhand bungelt. Compleet overdonderd schuifel ik naar haar toe. Armen strak langs mijn lichaam. “Yes! You. Smell. LOVELY."

Eén vriendin in de pocket. En de schaamte? Die was ik toch al voorbij.

xox Margo

week 2: netwerken

De kleine, oude man houdt iets te lang mijn rechterhand vast. "I am a big fan of Martieeen." Zijn nek moet wel pijn doen. Ik toren pijnlijk hoog boven hem uit. Waarom moest ik nu net vandaag mijn hoogste hakken aandoen?

Ik lach, kijk hem ongemakkelijk aan, en voel zijn grip verzwakken. Hij trekt zijn pantalon op, net boven zijn knieën, duwt zijn witte jas naar achteren en ploft neer op de grote lederen stoel. "So tell me guys, what can I do for you?" Het gesprek is begonnen. Een kennismaking met Doctor D., een invloedrijke arts/manager en tevens baas van Martijn, over een eventuele baan in het allerbeste ziekenhuis van Amerika. Al zeggen ze dat over elke plek waar mensen in witte jassen rondlopen. Zie je, ik geloof het ook al!

Mijn stem trilt. Martijn legt geruststellend zijn hand op mijn rechterknie. Ik wil deze baan. Of ik even de definitie van interne communicatie kan uitleggen. De telefoon gaat. Gered. "Am I on speaker now?" hoor ik de zachte vrouwenstem zeggen. Zijn gerimpelde hand drukt op een knop. Ongemakkelijk schuif ik heen en weer over de lederen bank. Ik kan mijn benen niet kwijt in deze kleine-mensen-kamer. Mijn blik valt op een aantal foto’s. Doctor D. met George Bush. Doctor D. met Bill Clinton. De kast daarnaast bezaaid met awards. Wie is deze man in godsnaam? Ik kijk Martijn aan. Hij lacht. Alsof hij mijn blik lijkt te herkennen. Op de achtergrond horen we Doctor D. mompelen: “Calm down. I’ll be there in ten minutes. I’ll set up an ER.”

Hij legt de telefoon neer. “I am sorry. I have to leave.”

Opnieuw de telefoon. “Sir, it’s the governor” “Hmm.” Het gesprek wordt in de wacht gezet. Hij verontschuldigt zich naar ons. Het komt goed. Hij gaat wat mails versturen. Zal met wat mensen praten over eventuele job-openings. Onhandig sta ik op. En nu? Een hand? Een hug? Een zwaai? “So, thank you, Margo en Martieeen.” Het is de cue om de kamer te verlaten.

De volgende dag lezen we in de krant dat zangeres Pink is opgenomen in het ziekenhuis. Ze had een buikgriepje.

xox Margo

week 1: een nieuw begin

De hoogblonde dame kijkt me streng aan terwijl ik toch net een compliment maakte over haar kekke montuur. “Deze koffer weegt 27 kilo. De vorige 25. De max is 23. Ik kan niet tweemaal over mijn hart strijken." Ze pauzeert en laat een kritishce blik over me heen glijden. "Er moet minstens 3 kilo uit de koffer, of het wordt bijbetalen.” Ik knik op m’n allerliefst, maar het lijkt niet te werken. Ik trek de grote, metalen koffer van de band, waarnaar hij met een grote plof voor mijn voeten beland. Ik stap een meter opzij en rits de koffer open. Met grote opluchting komen de twee kappen los van elkaar.
Weet die mevrouw wel met hoeveel zorg en kracht en geduld ik die koffer enkele uren geleden heb weten dicht te krijgen? Weet zij wel hoe genant het tafereel is dat nu gaat volgen? Ik kreun, zak door mijn knien naast de balie en begin als een bezetene door mijn koffer te graaien, op zoek naar zwaar materiaal. Opeens ben ik een van die mensen met een te volle koffer maar niet bereidwillig om meer te betalen geworden, waar ik altijd stiekem gniffelend naar keek.
Ik zucht theatraal en haal de zware boeken uit mijn koffer, stop ze in mijn handbagage trolley, handtas en laptoptas.

Ik weet nog steeds niet precies hoe, maar uiteindelijk lukte het me met 12 paar schoenen, 8 boeken, 6 tijdschriften, kilo's drop, kadootjes en een kledingkast vol jurkjes aan te komen in LA. Het wederzien met Martijn was een waar vliegveld-momentje en we hebben elkaar dagenlang vol ongeloof en geluk aangekeken. Reunited at last.

Een week verder. De zon schijnt, overal knappe mensen, health freaks, groene grasvelden, palmbomen, de meest kleurrijke bloemen en de grootste huizen die de Hollandse bescheidenheid ver te boven gaan. Prachtige avonden met Martijn, uren in koffietentjes, het baywatch strand, de boulevard, hamburgers en talloze fietstochtjes verder. Een biebpas, pagina's schrijfwerk en goede films rijker. Ik begin het te beseffen. Ik ben hier. In Los Angeles. Niet zomaar iemand kunnen bellen uit NL en simpelweg het idee om binnen een uur koffie te drinken met iemand moet nog landen bij me. Maar het is goed.

LA is anders. Alles is anders. En daar ga ik over schrijven de komende tijd. Mijn verwonderingen, hilarische momenten en foto’s komen op deze pagina te staan. En op facebook. En op tumblr. En via email. Omdat too much hier een good thing is.

xox Margo