“I will hunt you down.” Ik schrik van mijn lieve Amerikaanse vriendin die een angstaanjagende stem opzet. Met haar gemanicuurde handen vouwt ze de kaart met een bebloed clownsgezicht en horror tekst erop weer dicht. “Isn’t that hilarious?! I got it from that guy I am dating!” grinnikt ze. Ik pers er een glimlach uit.
Het is Halloween. Je weet wel, dat ene feest waarbij kinderen langs de deuren gaan en Trick or Treat roepen (wat betekent dat je of snoep geeft [de treat] of dat je huis wordt bekogeld met wc rollen of eieren [de trick]). In het teken van Halloween worden huizen versierd met lijken, grafstenen, spinnen en ongedierte. En met talloze bewegende spoken en zombies natuurlijk.
Enkele weken geleden werd ik geintroduceerd aan het fenomeen Halloween in LA. Het was tijdens een nietsvermoedende avond in de bioscoop waar wij wekelijks komen om de nieuwste actie- of speelfilms te bekijken. Zoals altijd waren we ruim op tijd om te genieten van mijn stiekeme verslaving: het zien van de nieuwste filmtrailers. Na de reclames ging ik dus ook vol verwachting klaarzitten voor mijn favoriete gedeelte en maande iedereen tot stilte. Met een grote grijns wachtte ik op de nieuwste trailer. Opeens werd een onheilspellend muziekje afgespeeld terwijl op het grote scherm ‘the following preview has been approved for all audiences’ werd geprojecteerd. Ik glimlachte en verlangde naar de nieuwste James Bond trailer. Snaren maakten een angstaanjagend geluid en opeens stond daar een meisje in beeld met bloeddoorlopen ogen. Mijn popcorn viel uit mijn handen terwijl ik bij Martijn op schoot sprong. Bleek dat er in de maand oktober alleen nog maar doodenge trailers van horrorfilms vertoond werden, in het kader van Halloween. Vanaf dat moment ben ik maar even niet meer naar de bios geweest.
En zo wilde het feit dat de best versierde Halloween-straat van Los Angeles een paar straten verwijderd is van de onze. Na een grondige inspectie van mijzelf door een keer overdag met de auto er doorheen te rijden EN een keer na zonsondergang met de auto er doorheen te rijden, was het dan tijd om samen met manlief en een stoere vriendin lopend het straatje te verkennen. In het pikkedonker natuurlijk. Al struikelend over de grafstenen in de gazons en schrikkend van onverwachte bewegingen van zombies achter ramen en in de bomen komen we uit bij het spektakel: een huis omgetoverd tot doodeng spookhuis; vol zombies, zwevende spoken, de meest angstige figuren uit elke bekende horrorfilm en meer. “So, why do you do this?” vraag ik de man die in zombie outfit druk is met het de finishing touch van zijn huis. “Well, for fun. And it’s a competition ofcourse. You think we can beat them?” Bloedserieus wijst hij naar een doodeng huis aan de overkant van de straat. Rillingen lopen over mijn lijf.
‘Gelukkig’ gaf mijn vriendin - van het Halloweenkaartje - een waardevolle tip: “If you stab a ghost and it starts bleeding, likely it was someone in a costume. If you stab a ghost and nothing happens, RUN!” Ik lachte als een boer met kiespijn.
Happy Holloween.
xox Margo
