week 8: if you have it, flaunt it

In LA is alles anders. En vanaf vandaag ben ik ook een beetje anders.

"Margo, are you a model?" mijn nieuwe koffievriendin steekt haar hoofd boven haar laptop uit. Ik rol met mijn ogen. "No, I'm not" fluister ik. "Are you sure?!!" Ze kijkt me met een strenge blik aan. "Well, I did some stuff. Nothing worth mentioning." Shit. Ik baal van mijn eerlijkheid. Mijn blik valt weer op mijn laptop, alsof deze conversatie nooit heeft bestaan. "I was just checking your facebook pics. And I saw this commercial on it, too! LOVE IT. You are a model!" "No, no. Trust me, I am not." mijn hoofd kleurt. "YES you are. What is this?" Ze draait opeens haar scherm om en ik kijk mezelf in de ogen. Ongemakkelijk momentje. De mensen in het koffietentje lijken niet op of om te kijken.
"These are some random pictures." Mijn vriendin zucht, "MARGO YOU ARE A MODEL!!" Ik negeer haar woorden en daarmee eindigt het gesprek. Ze lijkt zich weer te focussen op haar werk. Gelukkig. Ik neem een slok van mijn koffie. "And you are an amazing writer and a super talented PR person" hoor ik haar fluisteren. Ik schud mijn hoofd. Ze heeft nog nooit een pagina van mijn werk gelezen. Hoe kan ze dit nu zeggen?

Mijn gedachten schieten terug naar mijn derde studiejaar. Een nieuw project, een nieuw projectteam. Drie onbekende gezichten. Een voorstelronde was noodzakelijk aangezien we tot tien weken, fulltime werken tot elkaar veroordeeld waren. "Hi, ik ben Dave en ik ben model." Mijn mond viel open van verbazing. Ik stootte mijn nieuwe vriendin aan en hoofdschuddend hoorden we elkaar denken 'Wat een arrogante vent, wat denkt ie wel niet?' Het moment heb ik de afgelopen dagen herbeleefd. Want in LA had niemand opgekeken van de woorden van mijn inmiddels goede vriend Dave. Bescheidenheid is hier namelijk een vies woord.

Diezelfde avond hebben we een diner met collega's van Martijn. "So, Margo, how's your job hunting working out?" Ik zucht en kijk de man schuin tegenover me sip aan.
"The hunt is great, but getting a work permit is hard." zeg ik. Martijn vult me aan. "Margo is working, actually. She is a writer too." Hij schenkt het gezelschap een trotse glimlach. Het liefst zak ik op dit moment door de grond. "She's working on a novel." De prachtige brunettte tegenover me roept enthousiast "That is great! What is it about? I can help you find an agent." En opeens voel ik het. Ik ben genezen. Helemaal klaar met de Hollandse bescheidenheid. In plaats van "It's nothing special" maak ik gretig gebruik van de kans te vertellen over mijn werk.

Tja, want gisteren nog, vond ik de Amerikanen oppervlakkig, narcistisch en overdreven. Maar guess what? Ik kan veel van ze leren. Vanaf vandaag doe ik het American Style. Ik ben PR person, Model, Writer. Punt.

Of zoals ze hier zeggen: If you have it, flaunt it.

xox Margo

week 5: how are you?

Met mijn Gouda-kaasje, rijstwafels en zak drop sta ik in de rij bij de kassa. De airco geeft me een koude wind als beloning voor mijn zoektocht door de supermarkt. “M'am, I’m opening a new check out.” De hese mannenstem spreekt tegen mij. Ik schuifel naar de kassa. "Hi, how are you?"

Vijf weken verder en de cultuur-shock lijkt gestaag af te nemen. Ik ben gelukkig, geniet van elke dag en ontdek steeds meer fijne plekjes in LA. Maar die Amerikanen blijven bijzondere vogels. Dat vinden ze denk ik ook van mij.

Het fascinerende LA, waar alles anders lijkt. De stad waar buren in villa's met hoge hekken volslagen anoniem leven en mijn blik vemijden maar waar de onbekende, uiterst vriendelijke winkelmeneer of -mevrouw vraagt hoe het met me gaat. "How are you?". De Drie Woorden. Ik weet nog steeds niet of ik moet lachen, moet zeggen "Hi" of "Hi, fine" of "Hi, mwah, just a bit culture-shocked by you Americans" of "Hi, fine, and you?".
Tot die tijd wissel ik alle varianten af (de culture-shock heb ik na een aantal keren achterwege gelaten).

De zongebruinde kassa-meneer met gespierde armen haalt de kaas met beide handen langs de scanner. Alsof het z’n dierbaarste stukje is. Ik grijp mijn kans “I am great, actually. I just passed my drivers test and now I have a Californian Drivers License!” Ik zie dat hij een naambordje draagt. Zonder mij aan te kijken mompelt Tony “Ahh... thats good for you!” Ik lach breed maar hij lijkt het niet te zien. "Do you need a bag with that?"



Met mijn papieren zakje loop ik ietwat beteuterd naar de auto toe. Kon Tony niet wat meer excited zijn? Weet hij wel hoe hard ik heb gestudeerd voor dat gekke examen met vragen als 'hoelang moet je de gevangenis in als je een dier uit het raam gooit?' (ja, je leest het goed) En weet hij wel dat ik in Nederland in één keer voor mijn theorie en mijn praktijk slaagde? Met vlag en wimpel? Dus dat ik het überhaupt Heel Stom vond dat ik hier mijn rijbewijs opnieuw moet halen?


Tony weet het niet. Hij is alweer bezig met de volgende how are you.

xox Margo