De hoogblonde dame kijkt me streng aan terwijl ik toch net een compliment maakte over haar kekke montuur. “Deze koffer weegt 27 kilo. De vorige 25. De max is 23. Ik kan niet tweemaal over mijn hart strijken." Ze pauzeert en laat een kritishce blik over me heen glijden. "Er moet minstens 3 kilo uit de koffer, of het wordt bijbetalen.” Ik knik op m’n allerliefst, maar het lijkt niet te werken. Ik trek de grote, metalen koffer van de band, waarnaar hij met een grote plof voor mijn voeten beland. Ik stap een meter opzij en rits de koffer open. Met grote opluchting komen de twee kappen los van elkaar.
Weet die mevrouw wel met hoeveel zorg en kracht en geduld ik die koffer enkele uren geleden heb weten dicht te krijgen? Weet zij wel hoe genant het tafereel is dat nu gaat volgen? Ik kreun, zak door mijn knien naast de balie en begin als een bezetene door mijn koffer te graaien, op zoek naar zwaar materiaal. Opeens ben ik een van die mensen met een te volle koffer maar niet bereidwillig om meer te betalen geworden, waar ik altijd stiekem gniffelend naar keek.
Ik zucht theatraal en haal de zware boeken uit mijn koffer, stop ze in mijn handbagage trolley, handtas en laptoptas.
Ik weet nog steeds niet precies hoe, maar uiteindelijk lukte het me met 12 paar schoenen, 8 boeken, 6 tijdschriften, kilo's drop, kadootjes en een kledingkast vol jurkjes aan te komen in LA. Het wederzien met Martijn was een waar vliegveld-momentje en we hebben elkaar dagenlang vol ongeloof en geluk aangekeken. Reunited at last.
Een week verder. De zon schijnt, overal knappe mensen, health freaks, groene grasvelden, palmbomen, de meest kleurrijke bloemen en de grootste huizen die de Hollandse bescheidenheid ver te boven gaan. Prachtige avonden met Martijn, uren in koffietentjes, het baywatch strand, de boulevard, hamburgers en talloze fietstochtjes verder. Een biebpas, pagina's schrijfwerk en goede films rijker. Ik begin het te beseffen. Ik ben hier. In Los Angeles. Niet zomaar iemand kunnen bellen uit NL en simpelweg het idee om binnen een uur koffie te drinken met iemand moet nog landen bij me. Maar het is goed.
LA is anders. Alles is anders. En daar ga ik over schrijven de komende tijd. Mijn verwonderingen, hilarische momenten en foto’s komen op deze pagina te staan. En op facebook. En op tumblr. En via email. Omdat too much hier een good thing is.
xox Margo
