De blonde, volle dame voor me slaakt een diepe zucht. "De kassa slaat het niet aan." Ze kijkt me vragend aan. Ik kijk vragend terug. "Je moet deze afrekenen bij de Hunkemoller kassa." Ze schuift de slipjes naar me toe. "Ik zou ze graag hier willen kopen, mevrouw, de Hunkemoller kassa is dicht." zeg ik. Ik kijk haar vriendelijk aan. "JANNIEE!?" schreeuwt ze over mijn schouder door de winkel heen. Jannie komt met hangende schouders aangelopen. "Ja?" haar mond blijft een beetje openstaan. "Deze mevrouw beweert dat je met vijf van déze (ze houdt mijn ondergoed boven haar hoofd) de vijfde gratis krijgt. Maar de kassa scant het niet. Kun je effe kijken?" Jannie laat haar blik kritisch over me heen glijden. Ze knikt en sjokt naar de lingerieafdeling. Enkele minuten later loop ik met een rood hoofd en plastic tasje inclusief vijf slipjes voor de prijs van vier langs de rij van zuchtende mensen achter me.
's Avonds is de verjaardag van een vriendin. Haar man ploft naast me neer. "Zoo.... dus jij zit in LA, hè!" Ik knik. De donkere kringen onder zijn diep liggende ogen vallen me nu pas op. "Enne, wat doe jij daar dan de hele dag? Je vervelen op de bank?" Hij kijkt me spottend aan. Ik trek mijn wenkbrauw op, al besef ik me dat mijn frons verdwijnt in mijn pony.
Ik denk terug aan mijn eerste dag in LA, enkele maanden geleden. Ik las de tientallen kaarten die familie, vrienden en collega's me gaven. Tranen. Waar zijn al die lieve mensen? Ik wil werken. Belangrijk zijn. Grote beslissingen maken. Wat moet ik in dit plastic-fantastic oord? Mensen met nephaar, neptanden, neptieten en neplijfen? Waar kan ik werken? Het blijkt dat ik niet kan werken. Ik heb geen werkvisum. Ik heb geen vrienden. Ik heb hier niets. God, wat heb ik gedaan! Mijn succevolle baan, mijn fijne woning, mijn gigantische sociale leven. Mijn iPhone is stil. Doodstil. Urenlang geen verkeer. Ik bijt nagels, kijk tot vervelens toe alle foto’s van vrienden van vrienden van vrienden op facebook. De tweede week alleen zet ik de knop om. Ik ben verdorie Margo! Ik kan dit. Ik ga er alles uithalen. Ik maak nieuwe vrienden in LA, ontdek de mooiste plekjes van de stad, schrijf totdat mijn vingers er pijn van doen, richt het huis in, freelance, maak meer vrienden en vind een baan als vrijwilliger. Ik ben dolgelukkig! Tot ik weer een paar weken in Nederland ben voor vakantie en die ene terugkerende vraag me weer terug slingert in het brein van menig Hollander.
Hij kijkt me vragend aan. “Komen jullie dan snel in Nederland wonen? Ik bedoel, jij zit de hele dag thuis op de bank. Dat is toch ook niks?” Mijn ring knelt in de vuist die ik bal in mijn linker hand. Hij kan het niet helpen, hij weet niet dat deze vraag mij inmiddels vier keer is gesteld. Ik slik het door. Maar het komt niet verder dan het einde van mijn tong. "Wat denk jij?" zeg ik boos. "Wat denk jij zelf? Dat ik huilend op de bank zit, voor de tweede keer seizoen 5 van Greys Anatomy en seizoen 3 van Desperate Housewives aan het kijken ben? Dat het huis blinkt van mijn ijver met de poetsdoekjes? Ja! Jullie bekrompen, veroordelende Hollanders denken het. Maar nee, dat is wat JIJ zou doen. Jij zou de stap niet eens durven wagen. Alles opzeggen en zomaar een sprong in het diepe wagen. Nee, jij arrogante vraagsteller, jij zit op de bank je te vernikkelen aan Games en Grenzeloos Verliefd en te zeggen dat jij dat heus ook durft en tegelijkertijd het arme kind in de uitzending veroordeelt: ‘Had je toch kunnen weten, als je naar zo'n land gaat?’ Waar haal jij het lef vandaan om alles en iedereen te veroordelen?” Hij kijkt me glazig aan.
Een momentje zelfreflectie. Wat. Heb. Ik. Gezegd. Ik klok mijn Prosecco achterover en begeef me naar de keuken. Ik verlang naar LA. In mijn hoofd bedenk ik het snode plan om iedereen die Heeel Leuk is in Nederland te verhuizen naar LA. Maarja, dat gaat niet zomaar.
Dus daaaag agenda-cultuur, bumperklevers, klein landje, waar je overal naar toe kunt fietsen maar waar je hoofd boven het maaiveld wordt afgehakt, waar labeltjes plakken een nationale hobby is en service onbekend is! Ik ben voorlopig weer in LA!
xox Margo
