“How may I help you today?” vraagt de dame achter het loket met coupe soleil en een stralende glimlach. “Ehhhhh, can I make an appointment to remove my wisdom teeth?" met een bibberend handje overhandig ik het doorverwijsbriefje met daarop mijn drie verstandskiezen omcirkeld, die er zo snel mogelijk uitgehaald moeten worden. Aldus mijn tandarts waarmee ik zojuist een afspraak had.
"But I am so-soo scared, my Dutch dentist traumatized me." piep ik. De dame knikt empathisch, en maakt een sussent lipje. “Well, welcome dear. We can help you! I am so proud you just came through that door!” Ik kleur rood terwijl het zweet op mijn voorhoofd staat. Wat verschikkelijk genant dit.
“The good news is, I have an open spot for you tomorrow!”
Paniekerig schud ik nee, maar ze blijft me vragend aankijken. “On a second thought, that’s ok.” verzucht ik. De dame glimlacht gulzig en ik lach als een boer met kiespijn.
Na een slapeloze nacht met nachtmerries over de tandarts in Nederland die zonder verdoving boorde gemixt met de geluiden die ik hoorde bij het trekken mijn ene verstandkies (waarna de hele procedure gestopt moest worden omdat ik zo overstuur was), is het zover: de dag dat ik voor het eerst naar de Amerikaanse kaakchirug zou gaan.
Met klotsende oksels loop ik van de parkeerplaats naar de praktijk. Ik cirkel drie rondjes om het gebouw en bedenk me opeens dat de pijn van een paar dagen geleden weg is. Ik hoef dus eigelijk helemaal niet! Is dat even fijn. Kunnen ze ook gewoon een andere patient opbellen die het wel nodig heeft. Mijn telefoon trilt door een smsje van Martijn, 'ik zie je over vijf minuten binnen, schat!'. Zucht, omdraaien is dus geen optie.
“Hi Maaaaaaargoooo! It’s so great to have you. I’m so proud you came. Let me take your coat.” Dezelfde dame met de coupe soleil komt achter het loket vandaan en laat mijn jas van mijn natte rug afglijden. “Let me bring you to your room.” Ik volg haar door sfeervolle gangen met plantjes en foto’s van dieren. “This is it?!” vraag ik haar, terwijl ze me naar de kamer wijst. De enige overeenkomst met de kaakchirurg in Nederland is die ligstoel in het midden van de ruimte. “Just make yourself comfortable.”
Ik laat mezelf vallen in de fijne stoel en bestudeer het zicht vanuit raam: wapperende palmbomen en mooie mensen op mooie terrasjes. Links naast het raam een gigantisch flatscreen met National Geographic op. De kleuren van de overige wanden in lavendelblauw, onder zachte lampen.
"Dr. K. will be with you soon, ok?" zegt ze. Ik knik als een angstig hertje.
"Hello Margo! My name is Dr. K." Opeens staat een man van middelbare leeftijd met grijze lokken, spierballen en een guitige, sneeuwwitte lach in mijn kamertje. "So, let me take a look at your x-rays. Hmmm, it all looks pretty normal and I understand that you are a bit scared, Margo?"
Ik schud driftig van ja. "That is completely normal and guess what, we are going to give you a great experience. You will be sleeping during the procedure. No full anesthetics, just a little nap and you won't notice a thing! Do you have any questions for now?" Ik schud opgelaten van nee. "Then I'll send in the nurses and we can start in about ten minutes." Nu al?! Help!
Dr. K. verlaat de kamer en al snel ben ik omsingeld door drie (drie?!) lieftallige verpleegkundigen in witte pakjes, latex handschoenen en haarkapjes die zich een voor een voorstellen. Minuten later brengen ze zachtjes een aantal apparaten de kamer binnen, gelukkig achter mijn stoel gestationeerd zodat ik nog steeds de wapperende palmbomen zie, terwijl een van hen liefkozend door mijn haar kroelt. Het voelt bijna als heel fijn allemaal. "Dr. K. will be starting in 2 minutes. No worries, Margo, he is the best." zegt een van de verpleegkundigen. Jaja, denk ik. Een infuus wordt ingebracht en Dr. K. komt de ruimte weer binnen, nu in een witte jas. Hij kucht officieel, "Margo, what music genre do you prefer?" "Classical!" piep ik.
De lichten worden gedimd, Bach klinkt uit de speaker. Dr. K. vertelt me dat hij een spuitje gaat geven en dat ik zo ga slapen. Ik wil nog vragen waarom ik eigenlijk muziek mag uitkiezen terwijl ik slaap, of ben ik dan toch bij, waarom worden de lichten gedimd? ga ik pijn voelen, is het toch weer zoals in Nederland? Oh nee, oh neeeeee!
"Margo, we are finished. You did amazing."
Ik word langzaam in de zittende beweging geduwd door de verpleegkundigen. "All your wisdom teeth have been succesfully removed." De prachtige donkere verpleegkundige met stralende lach helpt me nu helemaal overeind en geeft me zomaar een dikke knuffel. "Good job." Ik krijg een icepack op mijn beide wangen getaped en wordt naar een speciaal kamertje geleid waar Martijn zit. Dus daarom zag ik niet van die verbouwde gezichtjes in de gewone wachtruimte! "En?!" vraagt hij. "Waas allemoal heuuul goeeed." probeer ik. Praten is dus geen optie. Dr. K. komt de ruimte binnen (die man is ook overal op het juiste moment) en na het delen de details van deze 'succesvolle operatie' mag ik met een preventieve antibioticakuur en flinke pijnstillers naar huis.
Twee uur later zit ik op de bank met een nieuwe set vastgebonden icepacks en een bak ijs, terwijl mijn telefoon gaat. "Wul jij opnemee?" vraag ik Martijn. Hij neemt op, brabbelt iets onduidelijks en loopt naar me toe. "Schat, ik denk dat je deze wel wilt nemen." Ik verslik me in mijn frambozen ijs. "Wuattu?" zeg ik verbaasd terwijl hij de telefoon onder mijn oor duwt. "Euhh... Heulleuo?" kraam ik uit. "Margo, it's Dr. K. How are you? I just wanted to check up on you. Do you have any questions?" het ijs druipt langzaam mijn mond uit "Neuh, noht for now." "Ok Margo, if there is anything you want to ask me, please call me. Ok? Bye bye now." Tranen schieten in mijn ogen van de woorden van Dr. K. Even denk ik dat dit de gelukkigste dag uit mijn leven is.
xox Margo
