“Can I get your autograph?” ik kijk betrapt op uit het roddelmagazine waar ik zojuist lees over de nieuwe vriendin van Tom Cruise. “Sorry?” mompel ik. De donkere man met brede, lichtgevende glimlach en een afrokapsel lijkt nu helemaal zeker van zijn zaak: “Can I please get your autograph?” Ik blik snel rond in de grote kapperzaak, op zoek naar een grinnikende medewerker als bewijs dat dit een grap is. Ik kijk terug in zijn sprankelende, vragende ogen. “Who do you think I am?” vraag ik. Hij lacht “You are Taylor Swift, I knew it!” Wie?! Dit moet een grap zijn. “No, I’m not.” Ik bloos. “Yes, you are.” “NO, I am not!”. “Margo?” hoor ik een van de kapsters roepen. Ik veer omhoog en maak me snel uit de voeten.
Onder mijn knellende schort die de kleine, geblondeerde kapster hardhandig heeft omgedaan, frummel ik in mijn kleine tasje, op zoek naar mijn telefoon. Met mijn hand en telefoon net onder het schort vandaan, open ik google images en typ ‘Taylor Swift’. Dit lieve meisje op de foto had inderdaad mijn zus kunnen zijn. Ik gniffel. Oeps, dat was te hard, de kapster hoorde het. “Yeah, girl, you have some resemblance. But you are much cuter.” Het schaamrood stijgt me naar mijn kaken.
Even later fiets ik met een vers kapsel over de winderige boulevard. De mensen in LA lijken geobsedeerd door celebrities. Of kunnen mensen er gewoon niet omheen? Ik fiets langs het prachtige groene park met exotische bloemen en wapperende palmbomen. Zoals bijna dagelijks zie ik drie grote trailerbussen, kledingrekken en veel crew rondlopen. Waarschijnlijk een commercial, scene van een film of een fotoshoot aan de gang.
Een Nederlandse vriendin mailt me diezelfde dag nog of ik nu eindelijk filmsterren had gezien? Helaas moest ik haar teleurstellen. Hoe zeer ik ook quasi nonchalant mijn best doe om filmsterren te spotten, heb ik er nog nooit een gezien. Maar misschien komt het ook omdat de gemiddelde Angeleno qua lengte niet verder komt dan mijn kin.
Een dag later ben ik met Nederlandse LA vriendinnen in een foodcourt in een groot shoppingcenter. We praten luidruchtig in ons eigen taaltje – niemand die ons kan verstaan, heerlijk! Opeens zie ik een man van middelbare leeftijd verdacht lang onze kant op staren. Mijn vriendinnen hebben niets door en bespreken of ze sushi of een noodlesoup gaan bestellen. Volgens mij hebben we elkaar al eens eerder gezien. Ik lach vriendelijk naar de man met krulletjes en hij knikt terug. Terwijl ik een paar minuten mijn sushi bestel glimps ik nog eens naar de man. Hij staat op, lacht vriendelijk naar me en loopt de foodcourt uit. Warempel! Nu zie ik het. Ik ken hem van tv! Allemachtig! Het is Rene Mioch! Vol vreugde vertel ik mijn vriendinnen dat ik een Bekende Nederlander heb gezien. Ze kijken me een beetje teleurgesteld aan.
xox Margo
