Het was precies een jaar geleden – mijn derde week in LA – toen ik twee Nederlandse vrouwen ontmoette die me vroegen om eens aan te sluiten voor een stranddag.
Op die bewuste dag, toen de zon bijna onderging, begon mijn hart sneller te kloppen en raakte ik verweven in hersenspinsels over deze twee fantastische vrouwen die al jaren in LA woonden, maar ook eigenlijk nog best wel Nederlands waren: moest ik ze nu zodadelijk een knuffel geven of drie kussen? Of één kus? Of een zwaai? Of een hand?
Mijn gedachten dwaalden af naar een sollicitatiegesprek van één van mijn vrienden, lang geleden in Nederland. Aan het einde van zijn sollicitatiegesprek boog zijn potentiële, toekomstige bazin naar hem toe om hem een hand te geven en als reactie gaf hij haar, in een vlaag van verstandsverbijstering, drie ongemakkelijke kussen. Hij werd aangenomen, dat wel, maar twee jaar na die bewuste dag wordt hij er nog steeds mee geplaagd. Dit zou mij niet gaan gebeuren, nam ik me voor.
Het einde van mijn stranddag was aangebroken en mijn nieuwe kennissen en ik liepen richting de strandopgang: hier zouden onze wegen scheiden. Ik voelde mijn oksels klotsen en toen ik genoeg zelfvertrouwen had verzameld om drie kussen te geven – het waren toch immer Nederlanders – boog ik naar de wang van mijn ene kennis, en zij naar mijn schouder waardoor ik haar opeens een kus in de nek gaf. Mijn hoofd versprong naar vuurrood, terwijl ik de andere kennis gedag zwaaide. Waarom?! WAAROM?! Ik stotterde een ‘daa-haag’ en wilde het liefst door het zand heenzakken.
Het snenario bleef me nog weken achtervolgen. En toen, opeens, toen ik over de ergste schaamte heen was werd ik boos: wie is degene die dit heeft bedacht?! Wie zei ooit: “drie kussen in Nederland!” “twee in Griekenland!” “een knuffel in de VS!”?! Degene die dit allemaal heeft bedacht is duidelijk iemand die genoot van genante situaties. Want wat zijn de regels nou als culturen en landen kruisen?
Een jaar later. Hoe ik verlangde naar deze tijd: ik zou geintegreerd zijn op elk vlak en ik zou met iedereen knuffelen. Maar niets is minder waar. Het is alleen maar erger geworden! Mijn Amerikaanse vrienden vinden de drie Nederlandse kussen zo hilarisch, dat ze mij soms drie kussen geven terwijl ik dan voor de knuffel ga. En de Grieken doen het op hun eigen manier (dat is twee), en soms op de Amerikaanse manier. De Italianen doen een luchtkus, onze goede Amerikaanse vrienden een hele dikke knuffel, alle andere Amerikaanse vrienden een luchtige knuffel, kennissen en winkelmedewerkers onverwachte knuffels, alle nieuwe Nederlanders in LA nog drie kussen (die vaak eindigt met een kus in de nek) en alle anderen doen de soort-van-knuffel.
Ik droom stiekem van een gedetailleerde wetgeving omtrent knuffelen en kussen, of gewoon dat we elkaar allemaal een high-five geven, maar tot die dag is aangebroken omarm ik alle awkwardness: lekker effe knuffelen.
